ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολυ μικρός κι ασήμαντος. Είμαι 16 χρονώ και με βαραίνει αφάνταστα η απαισιοδοξία και τα κόμπλεξ με τα οποία με καταλογίζουν οι λίγοι πια άνθρωποι που μιλώ μαζί τους. Μου λένε οτι συνεχώς συγκρίνω, εμένα με τους άλλους. Δεν ξέρω αν ειναι απόψεις πια δικές τους ή η αλήθεια. Δεν είμαι κοινωνικός αυτο το ξέρω, και δεν έκαμα ποτε παρέα με κανέναν παρα μονο λίγους ανθρώπους που μιλώ, που με κάνουν πιο δυστυχή απ'οτι είμαι. Ποτε δεν κατάφερα να έχω ενα αγόρι φίλο που πάντα επιθυμούσα, παραμονή λίγα κορίτσια πολυ κατα πιεστικά για τους απλούς ρυθμούς μου, και πολυ αφελή για τους δικούς μου προβληματισμούς. Δεν κατηγορώ κανεναν ωστόσο, οι άνθρωποι ειναι εγωιστες κι αχάριστοι, και όσο εύκολα δίνουν παίρνουν, και εγω άλλωστε δεν νιώθω κανένα ενδιαφέρον πια, έχω καιρο να νιώσω κάποιον να με καταλαβαίνει, να του πω τα πάντα για μένα. Έχω καιρο να νιώσω κάποιον να μου προκαλεί ενδιαφέρον.Εγνωριζω πως δεν ειναι σωστό, και σαν να μην έφτανε, παλεύω και με τον εαυτό μου, επικες μάχες μεγάλων περιόδων που μου χουν στοιχίσει τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Περιόδους που εύχομαι να μην έρχονται μα έρχονται, και αναγκάζομαι να νιώθω όμορφα μπροστά σε τρίτους, αφου εγω και ο εαυτός μου παλεύουμε να αποφεύγουμε τους καθρέφτες λες και θα μας έκαναν μάρμαρο.Και δεν ειναι ψέμα πως είμαι και ομοφιλοφυλος. Και δυσχεραίνει ακομα πιο πολυ τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Και επιθυμώ εκείνη την αγκαλια που θα μου δώσει κανείς. Μα πάνω απ όλα επιθυμώ φίλους. Αγόρια. Ηταν μια πολυτέλεια που ποτε δεν είχα λίγα της φύσης μου, και που πάντα ήλπιζα να έχω.Νιώθω λοιπον ασήμαντος και μικρός, ανάξιος για προσοχή, ούτε αγάπη, και μπορεί να θέλω, μα δεν νομίζω πως άξιζε, γιατι είμαι μικρός. Και μισησα τους ανθρώπους, τους μισώ πολυ, μισώ την επαφή μαζι τους αλλα και παλι την λησμονώ. Μα απ' τις εμπειρίες μου δεν έχω και τις καλύτερες εντυπώσεις στο τι εστι Φιλος οικογένεια άνθρωπος. Ειναι όλα αισχρά, και αβάσταχτα. Ειναι όλες χυδαίες μορφές ενός επικίνδυνου θεατρικού, και όλες έχουν πέσει πάνω μου. Πνίγομαι, καθε μέρα νιώθω πως γερνάω χωρις να έχω κάνει τίποτα και να μην έχω πάρει την παραμικρή δόση αγάπης. Θέλω μια δόση χαράς επιτέλους, έστω και αν. Ειναι πιο παράνομη απο τις άλλες. Θέλω να αγαπήσω τους ανθρώπους. Θέλω να βγω απο τι θάλασσα γιατι δεν μπορω να κρατάω άλλο την αναπνοή μου. Αλλα η μικρές φλόγες, ειναι ασήμαντες, και δεν προσφέρουν τίποτα, και δεν τις θέλει κανείς, γιατι ούτε καίνε, ούτε λάμπουν, και για αυτο φοβάμαι πως οι μεγαλύτεροι και οι αξιότεροι θα την σβήσουν. Φοβάμαι.