ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά έφτασα και είπα ήμαρτον. Όλες τις αμαρτίες μου πληρώνω μ'αυτό το γαμ..μένο το θέμα του γάμου.Σπίτι έχω, δουλειά έχω, μόρφωση έχω, εμφάνιση έχω. Για όλα πάλεψα, όλα τα κατάφερα. Και αναίμακτα. Με κόπο βέβαια, αλλά τραβούσε ρε παιδί μου το πράγμα!! Να το πτυχίο, να το μεταπτυχιακό, να η πρώτη δουλειά, η δεύτερη, να το αμάξι, να το ρετιρέ με δικά μου λεφτά, να οι επιδόσεις στα αθλήματα, το καλό το σώμα, το γλυκό το πρόσωπο.Ε μα με τίποτα να μην τραβάει ΚΑΜΙΑ μου σχέση πέρα από το βγαίνουμε - ερωτευόμαστε - πηδιόμαστε - κοιμόμαστε μαζί - πάμε διακοπές - περνάει ο καιρός - τέλος?Γιατί πρέπει κάθε φορά εγώ να φέρνω την κουβέντα στο γάμο και ο άλλος να μην ξέρει από που που να φύγει? Και πόσο να περιμένεις μέσα σε μια σχέση για να σου πει κάτι ο άντρας? Ένα χρόνο? Ενάμιση? Δύο? Κι αν δεν το πει? Το λες εσύ. Και μετά? Χυλόπιτα. Στάνταρ!!! Ο καθένας τα δικά του. Δεν είμαι έτοιμος, δεν μου αρέσει ο θεσμός του γάμου, καλά δεν είμαστε έτσι, αφού δεν τα πάμε τόσο καλά τελευταία, ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, άσε με να το σκεφτώ λίγο, δεν είμαι σίγουρος για τα αισθήματά μου, τα οικονομικά μου δεν είναι καλά.Ο πρώτος δεν είχε πάει ακόμα φαντάρος, ο επόμενος δεν είχε σταθεροποιήσει την καριέρα του, ο τρίτος δεν ήξερε αν θα άντεχε η σχέση μας, 5 χρόνια ο καθένας να τα 15 χρόνια ε πόσο να περιμένω για να παντρευτώ??ΕΝΑΣ άντρας που να θέλει γάμο ρε παιδιά? Όχι όχι διορθώνω, όχι απλώς να θέλει, γιατί όλοι οι γκόμενοι που είχα "θέλανε". Τι ωραία όταν ΘΑ παντρευτούμε, όταν ΘΑ έχουμε το σπίτι μας, όταν ΘΑ κάνουμε τα παιδάκια μας. Αλλά όταν έρχεται η ώρα της απόφασης, οι χίλιες δικαιολογίες.Πως να μην πάρει την κάτω βόλτα η σχέση μετά? Πως να μην αρχίσει η γυναίκα να έχει τα νεύρα της, να νιώθει θιγμένη και προσβεβλημένη αφού ο άλλος την απορρίπτει κατάφορα! Γαααααμοοο? Δεν είσαι καλά. Ένα σεξάκι και πολύ σου είναι.Ένας να το κάνει πράξη ρε παιδί μου, το'πε και το'κανε πως το λένε, να μου το ζητήσει κανονικά, μετά από εύλογο διάστημα όχι σαράντα χρόνια τούρκικα, να προτείνει ημερομηνία, να βγάλει άδειες, να πω κι εγώ επιτέλους παντρεύομαι!!!Ως πότε θα υφίσταμαι τα συμπονετικά βλέμματα και τις ερωτήσεις τύπου "πόσο είσαι τώρα?" "καλά στη δουλειά σου δεν υπάρχει κανένας?" "εντάξει δεν σε πήραν τα χρόνια, κι εμένα μια φίλη μου στα 48 της παντρεύτηκε κι έκανε και παιδάκι". Γουάτ??? Από την άλλη πως γίνεται να υπάρχουν τόσα ζευγάρια νέων ανθρώπων παντρεμένα και ευτυχισμένα? Γιατί αυτοί το αποφάσισαν στον ένα χρόνο στα δύο, στα τρία έστω και ζουν ευτυχισμένοι?Τι κάνω λάθος τόσο καιρό??Τι έκαναν αυτές οι γυναίκες δηλαδή και κατάφεραν αυτό που εγώ βρίσκω τόσο δύσκολο?