ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...είμαι 17 χρονών και κανω καλοκαιρινα μαθηαματα για τις πανελληνιες που θα δωσω του χρονου.Στοχος μου ειναι το τμημα Βιολογιας...ειναι το ονειρο μου,απο πολυ μικρη ονειρευομουν να μπω σε αυτη τη σχολη,να σπουδασω και βγω για πρακτικη εξω,να λεω μετα απο μερικα χρονια με περιφανεια πως ειμαι βιολογος,ειμαι ερευνητρια και θα κανω οτι ειναι δυνατον για να προσφερω τη βοηθεια και τις γνωσεις μου.Εχασα τον πατερα μου απο καρκινο στα 9 μου...μου κοστισε πολυ...θυμαμαι ελεγα στη μαμα μου πως θα γινω ερευνητρια και θα κανω μερικα βηματα μπροστα σε οτι αφορα αυτη την ασθενεια και θα βρω εναν τροπο αντιμετωπισης της...τι αδικια να χανονται ετσι ανθρωποι...Όμως το θεμα ειναι πως ηδη φοβαμαι...ετσι οπως εχει γινει πλεον το συστημα δεν ξερω εαν θα τα καταφερω.Εχω αρκετα μαθηματα αλλα θα κανω οτι καλυτερο μπορω..Απο την αλλη με ολα αυτα που ακουω δεν ξερω εαν πραγματικα αξιζει ολο αυτο.Ξερω οτι μπορει να εχω τους καλυτερους βαθμους,να τα πηγαινω αψογα στα φροντιστηρια και ξαφνικα στις εξετασεις να βαλουν θεματα οπως τα τελευταια 2 χρονια και να μην μπω.Δεν θελω να μαι απαισιοδοξη ουτε να σκεφτομαι απο τωρα ετσι γιατι θα το χασω το παιχνιδι,αλλα δεν μπορω να το αποβαλλω.Σκεφτομαι τον πατερα μου που παντα μου ελεγε να αγωνιζομαι μεχρι τελους ,οπως και εκεινος, και ετσι πεισμωνω με τον εαυτο μου!Μακαρι να ηταν εδω μαζι μου,να μου φωναζε λεγοντας μου πως "ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ"!Τελος παντων...ειναι μια εξομολογηση που δεν μπορω να κανω σε καποιον δικο μου γιατι τους ποναει(και κυριως τη μητερα μου) ετσι τα λεω εδω.Θελω να μαι οσο γινεται αισιδοξη!Μπαμπα θελω να σαι διπλα μου σε αυτο!Αααα και χθες ηρθε επισκεψη ο Σταματης,ο φιλος σου απο την εταιρεια και μου ειπε οτι σου μοιαζω πολυ και οτι βλεποντας εμενα σε θυμοταν πολυ εντονα...πηγε να κλαψει αλλα δεν τον αφησα..θες να γελαμε σωστα?Μου λειπεις!