ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν έρχεται το βράδυ και πρέπει να ξαπλώσεις. Πάλι μόνη, πάλι πλυμηρισμένη από σκέψεις, πάλι με το φόβο του ότι θα ξυπνήσεις και θα είναι όλα τα ίδια. Νιώθω τόσο κουρασμένη... Κουρασμένη και μόνη.. Έχω τόση ανάγκη κάποιος να με τραβήξει, να νιώσω ότι ενδιαφέρεται για μένα, ότι θέλει να με στηρίξει... Θα έπαιρνα τόση δύναμη.. Πολύ δύσκολη η ζωή όταν δεν έχεις κάποιον να σε καταλαβαίνει για να μοιράζεσαι τα προβλήματά σου, τις δυσκολίες σου, τις προσπάθειές σου, αυτά που κατάφερες.. Πολύ δύσκολο να προσπαθείς να πιέζεις τον εαυτό σου να είσαι όσο καλύτερα μπορείς περνώντας μία από τις δυσκολότερες σου φάσεις και ξέροντας ότι μόνο εσύ θα ασχοληθείς με τον εαυτό σου, μόνο εσύ θα ενδιαφερθείς για αυτον.. Πολύ δύσκολο όταν το άτομο που χρειάζεσαι πιο πολύ από ποτέ, δεν είναι δίπλα σου πια.. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να του πω όσα νιώθω, αλλά δεν έχω το κουράγιο. Πρέπει να τα καταφέρω. Πρέπει να με δει να τα έχω καταφέρει. Αλλά ποιός θα μου δίνει δύναμη πια;; Με ποιον θα μοιράζομαι όσα νιώθω, αφού δεν υπάρχει κανείς κοντά μου;; Πώς θα τα καταφέρω μόνη μου, όταν είχα μάθει πάντα να νιώθω κάποιον δίπλα μου; Γιατί να πρέπει να περνάμε τόσο δύσκολα;; Γιατί οι άνθρωποι δοκιμαζόμαστε έτσι;; Γιατί ενώ έχουμε καταφέρει μεγάλη εξέλιξη, δεν αλλάζουν τα πράγματα γρήγορα;;Πονάει το κεφάλι μου. Το σώμα μου.. Και όμως πρέπει να συνεχίσω. Να ελπίζω ότι όλα θα φτιάξουν. Ότι όλα γίνονται για καλό. Και ότι οι προσπάθειές μας, ανταμοίβονται. Κάποτε... ανταμοίβονται.. Μακάρι να είναι σύντομα.