ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ημουν αντικοινωνικο σα παιδι και δεν ειχα προβλημα ιδιαιτερο μ'αυτο. εννοω, μερικες φορες μου ειχαν φερθει ρατσιστικα , με αποκαλουσαν ''αδερφη'' και αλλα τετοια. με πληγωνε λιγο, η μανα μου εβγαινε εξω και ελεγε γιατι λες ετσι το παιδι μου και διαφορα αλλα περιστατικα. μεγαλωσα, εγινα 19 και σπουδαζω στην Αθηνα στη νομικη σχολη. η μανα μου ενιωσε περιφανη, παρολα αυτα εξακολουθουσε να μου λεει γιατι δεν κανεις παρεες και δεν ειναι φυσιολογικο αυτο και να της λεω ρε μανα εμενα μαρεσει να διαβαζω βιβλια και να συνεχιζει δεν ειναι φυσιολογικο θα συμβουλευτω ψυχολογο ισως εχω κανει καπου λαθος και να κλαιει και να μη ξερω τι να της πω. εν μερει με ενοχλει που ειμαι τοσο μοναχικος, δε ξερω τι φταιει απλα δεν μπορω να ταιριαξω με τα αλλα παιδια, με τα ενδιαφεροντα τους, μιλανε συνεχως για γκομενες ποδοσφαιρο κατι που δε με ενδιαφερει. θα μου πειτε δεν εχω γνωρισει τα σωστα ατομα ακομα αλλα ποτε θα τα γνωρισω; τι κανω λαθος εν τελει; ισως ειμαι πολυ κλειστος και δεν δινω στον αλλον το οκ να ρθει να μου μιλησει δεν ξερω. η μανα μου μου λεει βλεπει τα αλλα παιδια που βγαινουν εξω γελανε χαιρονται και μενα με βλεπει κλεισμενο η με ενα βιβλιο στο χερι συνεχεια (τωρα τελευταια βιβλια νομικης χαχα) και απογοητευεται και και και. οσες φορες και αν της εχω ξεκοψει να με συμβουλευει γιατι ειμαι κοτζαμ γαιδαρος συνεχιζει. τι να κανω; ειμαι σε απογνωση μαζι της και μαζι μου