ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και νιωθω ενα απυθμενο κενο. δεν ξερω γιατι, δεν ξερω πως, αλλα το νιωθω. Ειναι καλοκαιρι, ο κοσμος ερωτευεται, βγαινει εξω, ζει, γελαει, παει διακοπες και εγω ειμαι καθηλωμενη σε εναν υπολογιστη και σε εναν καναπε. Μονη μου ευχη και επιθυμια; Να χτυπησει το τηλεφωνο και μια, οποιαδηποτε φωνη να μου πει: περνα απο εδω, να τα πουμε, να πιουμε κατι, να γελασουμε, να παιξουμε χαρτακι ρε αδερφε. Οποια προσπαθεια και να κανω να επικοινωνησω με τον "εξω κοσμο" καταληγει στο κενο. Κανεις δεν ειναι διατεθειμενος 'η διαθεσιμος. Και αυτο συμβαινει τις τελευταιες βδομαδες. Νιωθω πως κοντευω να τρελαθω, νιωθω το απολυτο μηδεν, νιωθω να χανω τον εαυτο μου. Δεν ημουν ποτε και η πλεον κοινωνικη και δημοφιλης, αλλα το κακο αυτη τη χρονικη στιγμη εχει παραγινει. Ναι, δεν ειμαι και ο πιο ανοιχτος και outgoing ανθρωπος, καποιοι φιλοι μου μαλιστα με φωναζαν και περιπαικτικα ανεραστη, για διαφορους ευκολως ενοουμενους λογους. Και αν πραγματι ειμαι ανεραστη, στην παρουσα φαση ριχνω ολους μου τους τοιχους, τον εγωισμο μου και οποιοδηποτε τουπε μου. Θελω καποιον να σπασει την εκοφαντικη σιωπη μου, την ραθυμια μου , την ρουτινα, την μονοτονια και να δωσει λιγο φως στην καθημερινοτητα μου! Να με βγαλει απο την θλιψη μου μπας και καταφερω να δω κατι καλο σε αυτο το καλοκαιρι. Ειτε αυτος ειναι ενας φιλος ειτε κατι περισσοτερο.