ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αύγουστος του 2005. Παντρεύομαι αυτόν που τον ήξερα μόνο 9 μήνες. 9 Μήνες. Ρίσκο? Ίσως. Δεν με ένοιαζε. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο περνούσα πολύ καλά μαζί του. Σεπτέμβριος του 2005. Η επιστροφή από τις διακοπές και η αρχή μιας νέας ζωής. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Σκεφτόμουν μόνο τι όμορφα θα περνούσα μαζί του. Οκτώβριος 2005. Ωχου…το πουκάμισο που επέλεξα για την δουλειά δεν κλείνει καλά. Το ένα μου στήθος είναι πρησμένο. Φτού! Πως θα κάνω την παρουσίαση έτσι? Φαίνεται η διαφορά. Αυτό το πρόβλημα είχα και όταν επέστρεφα από το νησί. Αλλά νόμιζα ότι θα περάσει. Δεν πέρασε. Αποφάσισα να πάω στον γιατρό. Η εξέταση έβγαλε αποτέλεσμα. Μαστίτιδα. Οκ! «Θα πάρω την αντιβίωση και θα περάσει. Τι καλά!» «Θα ξανακουμπώσει το πουκάμισο.» Μάταια. Δεν περνά. Η στιλιστική «παραφωνία» με ενοχλεί. Πρέπει να γίνει κάτι να ξεπρηστεί. Ο γιατρός που με βλέπει ξανά απορεί. «Καλά με τόση αντιβίωση και δεν περνά?» «Ναι ναι!» Δηλώνω. « Πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν μπορώ να φορέσω τα πουκάμισα μου, τα φορέματα μου, να κυκλοφορήσω στον κόσμο γιατρέ μου. Όλοι εκεί εξω κοιτάζουν την διαφορά του στήθους μου.» «Πήγαινε να δεις αυτόν.» Μου λέει. Ακολουθω πιστά την εντολή καθότι πριν από κάποιες μέρες είχα μπανισει ένα ωραίο μακρύ φορεματάκι που θα μου πήγαινε μούρλια. Οπότε σκέφτηκα, θα πάω, θα μου δώσει κάτι σουπερ δυνατό και ταρααααν! Θα γίνω όπως πριν. Στο σαλονάκι που περιμένω παρακολουθώ τις υπόλοιπες γυναίκες σχετικά αδιάφορα. Απλά κοιτάζω συνεχώς την ώρα. « Έλα γιατρέ μουυυυυυ» σκέφτομαι. «Μου είπες 10 να έρθω και είναι 12.» Κατά την μια επιτέλους με φωνάζει! Ελέησε! Σκέφτηκα. Χοροπηδάω και πάω στο ιατρείο. Ξεκινάω την ιστορία για το πρησμένο στήθος και το πουκάμισο που δεν κουμπώνει. (κλασσικά). Ο γιατρός ένας στρουμπουλός ανοιχτόχρωμος άντρας με υπέροχα κόκκινα μάγουλα. Μου αρέσει ο γιατρός γιατί είναι χαριτωμένος. Κάνει και αστεία! Τον συμπάθησα. Ξαπλώνω. Με εξετάζει μου κάνει και τον υπέρηχο. Μμμμ…ναι. Αποφαίνεται. Φλεγμονή. «Οκ το ξέρουμε αυτό» του απαντώ «Κάτι για να φύγει η φλεγμονή?» Του λέω. Μου χαμογελά. Και τότε… με ψηλαφίζει κάτω από την μασχάλη. «Το πιάνεις αυτό?» Ποιο? Αυτό. Μου καθοδηγεί το χέρι. Ξαφνικά. Σκοτεινιάζω. Τον κοιτάζω. Ψύλλισα , οοοχι..Κλαίω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να φύγω? Να μείνω? Αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Με βάζουν σε ένα δωμάτιο. «Μην κλαις» μου λέει ο στρουμπουλός γιατρός που είχα συμπαθήσει από την αρχή αλλά τώρα τον βλέπω διαφορετικά. «Θα κάνουμε βιοψία.» Μου λέει. « Ναι. Ότι είναι» απάντησα . Αυτό μάλλον το είπα μηχανικά. Η Βιοψία έδειξε κακοήθεια. Ήμουν μόλις 29 και μισό. Από εκείνη την μέρα έχω περάσει χημειοθεραπείες ,ακτινοβολίες μαστεκτομή, ,έχουν περάσει μέρες με δάκρυα με πόνο με ανασφάλεια αλλά και χαμόγελα (όταν ήρθε η ώρα της αποκατάστασης μετά από 2,5 χρόνια).Το κυριότερο όμως έχουν περάσει 8 χρόνια παρά 3 μήνες και είμαι καλά!Είμαι καλά guys! Ναι, αυτή είναι η δική μου προσωπική ιστορία. Την μοιράζομαι τώρα μαζί σας γιατί απλά τώρα είμαι έτοιμη. Θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ στην αδελφή μου και στον σύντροφο μου. Δεν θα ήμουν εδώ guys αν δεν ήσασταν εκεί μαζί μου.