ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρασκευή βράδυ και αντί να μαι έξω.. αφού έριξα τα απαραίτητα άκυρα, έκανα ένα ντουζ, έβαλα lagavulin, έστριψα ένα craven γλυκόριζα και άρχισα να διαβάζω εξομολογήσεις. Έφτασα μέχρι τη σελίδα 48. Ποιον κορόιδευα; δεν είχα ανάγκη να διαβάσω, να μιλήσω είχα ανάγκη.και ποιον να πάρεις τηλέφωνο 3 το βράδυ όταν σε κυνηγάνε οι δαίμονες σου; Τι να πεις και σε ποιον όταν πάντα πλασάρεις το προφίλ του "ξέρω τι κάνω-ξέρω τι θέλω-αυτός είμαι, ταχω βρει με την πάρτη μου, και σε όποιον αρέσω"; Στα 22, μπορεί και 23, κατάλαβα ότι σημασία δεν έχει τι είσαι, αλλά τι κάνεις τους άλλους να πιστεύουν ότι είσαι. Έχτισα έναν 2ο εαυτό. Τον ανακάλυψα απ' την αρχή. Έκρυψα βαθιά τον ευαίσθητο, ευγενικό και καλοπροαίρετο geek (τότε δεν ήταν τις μόδας) και αποφάσισα να κερδίζω. Αποφάσισα να μοιάσω σε αυτούς που έβλεπα και νίκαγαν. Και κέρδιζαν πάντα. Και την δουλειά και το κορίτσι και τον θαυμασμό και φθόνο στις φιλίες τους. Αυτούς που "τα χουν όλα".Άλλαξα παρέες, δοκίμασα πολλά, εντρύφησα στην ψυχολογία του υπέρμετρου ναρκισσισμού και εγωισμού. Στην ψυχολογία της μπλόφας. Έδειχνα πάντα πολύ περισσότερα απ' όσα ήμουν, πόνταρα πάντα πολύ περισσότερα απ' όσα ήμουν διατεθειμένος να χάσω. Δούλευε. Ο φοβισμένος καρπαζοεισπράκτορας είχε μεταμορφωθεί σε υπέρμετρα cool τύπο. Γέλαγα και το ζούσα πιστεύοντας ότι είναι ένα παραμύθι, ότι πόσο να ναι 1-2-3 χρόνια; Πόσο να αντέξει η μπλόφα θα σκάσει. Αποκλείεται να είναι τόσο ηλίθιοι και να το χάφτουν σκεφτόμουν. Κάτι θα με προδώσει. Μια λεπτομέρεια θα κάνω λάθος και θα αποκαλυφθεί το ανθρωπάκι πίσω απ' τη μάσκα.Τα χρόνια πέρναγαν όμως και κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι. Αντίθετα τροφοδοτούσαν ακόμη περισσότερο το εγώ μου. Έφτασα πλέον να μην πιστεύω ότι το ζω. Γυναίκες στα πόδια μου, κέντρο της οποιασδήποτε παρέας χωρίς να το επιδιώκω και μια διαρκής αίσθηση ότι περιβάλλομαι από ηλίθιους οι οποίοι είναι τελείως ανίκανοι να καταλάβουν ότι όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, μια εικόνα, ένα παραμύθι. Μπορούσα να πείσω μια γυναίκα ότι είναι απόλυτα λογικό να μου είναι αυτή πιστή και εγώ να ξενοπηδάω. Και να το δέχεται. Αυτή η εξουσία πάνω στους ανθρώπους ήταν μεθυστική.Πρόδωσα τους πάντες. Πολλές παράλληλες σχέσεις, έφαγα γκόμενες φίλων που δεν το μάθανε ποτέ ή που το μπάλωσα αριστοτεχνικά, από ένα σημείο και μετά ήταν παιχνίδι. Θα μπορούσα να πουλήσω αυτή την τόσο τρελή δικαιολογία; Θα μπορούσα να τους πείσω να κάνουν αυτό που θέλω, αλλά σαν να είναι δική τους επιθυμία; Ήταν απίστευτο. Λέγοντας ένα κάρο μαλακίες με στόμφο μπορούσα να ξεγλιστρήσω απ' τα πάντα. Για κάποια χρόνια ένιωθα σαν ροκ-σταρ. Μπορούσα να έχω ό,τι θέλω, όταν το ήθελα. Και αυτό με έκανε να καβαλάω το καλάμι ακόμη περισσότερο. Ακόμη και αυτούς που δεν με πήγαιναν μπορούσα να τους χειραγωγήσω, βρίσκοντας τις αδυναμίες τους, παίζοντας με τους φόβους και τα κόμπλεξ τους. Έγινα ειδήμονας στα κόμπλεξ που κουβαλάνε οι άλλοι, κουβαλώντας εγώ ο ίδιος τα περισσότερα. Και το χειρότερο είναι, ότι απολάμβανα την ειρωνεία του όλου πράγματος.Χρωστάω πολλές συγγνώμες. Σε πολλές γυναίκες και σε αρκετούς άντρες. Αλλά δεν μπορώ να τις πω. Χειραγωγώ ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δε μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Μου είναι αδύνατο να αγαπήσω φιλικά ή ερωτικά χωρίς να χειραγωγήσω, δεν ξέρω πως και γιατί συμβαίνει αυτό. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ, νιώθω πάντα τον φόβο της προδοσίας, ίσως επειδή σκέφτομαι πως θα αντιδρούσα εγώ αν είχα απέναντι μου ένα μαλάκα σαν και μένα. Προσπαθώ να αλλάξω. Προσπαθώ να το βουλώνω περισσότερο για να μην επιδρά αυτή η περίεργη "γοητεία" μου στους άλλους όταν ανοίγω το στόμα μου. Προσπαθώ να είμαι σχετικά απαθής και να μην ανακατεύομαι, γιατί όταν ανακατεύομαι έστω και κατά λάθος τους ωθώ πάντα εκεί που θέλω. Προσπαθώ να καταλάβω αν νιώθω ποτέ κάτι, έστω κάτι, ειλικρινά ή αν όλα είναι ένα θέατρο μες στο μυαλό μου. Και αυτή η εξομολόγηση, απλά ένας ανώδυνος τρόπος να διασκεδάσω τις τύψεις μου.