ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηταν η πρωτη μου σχέση.21-22. Καθυστέρησα το ξέρω.8 μηνες με τα χιλια ζορια. Δεν ταιριάζαμε. Ηταν ο πρώτος μου σε τόσα πολλά πράγματα. Εγω για εκείνον ήμουν ενα πέρασμα από τη ζωή του. Δεν είχε ξεπεράσει την πρώην του(πρωτη του αγάπη, όλες οι άλλες ήταν ξεπέτες, λίγων ημερών, άντε κανας μήνας το πολύ).Ενα χρόνο από το χωρισμό βλέπω στο φεισμπουκ μια τυπισα, η νέα γκόμενα. Την οποία τελικά βρήκε μετά από σύντομο διάστημα. Επαθα τότε ένα σοκ. Τωρα 2 χρόνια μετα(εχουμε κοινούς γνωστους, δεν εχουμε ξαναειδωθεί αλλά μαθαίνω νεα και χωρις να το θελω),παλι στο φεισμπουκ προσφατα φωτο μαζι της. Ειχαμε περασει πολύ ομορφες και πολυ ασχημες στιγμες.Ωρες ωρες ειχε τη συμπεριφορα που παντα ονειρευομουν σε ενα αγορι και μετα εδινε μια κλοτσια και τα χαλαγε ολα. Γενικα ομως σαν χαρακτηρες ημασταν αταιριαστοι. Απο τοτε δεν εχω καταφερει να στεριωσω σε σχεση.Ουτε τολμαω να μπω στη διαδικασια, προσφατα πηγε να ξεκινησει κατι αλλα δεν το αφησα να προχωρησει. Εχω βγει με πολλους αντρες χωρις να καταληγω πουθενα. Δικοι μου ανθρωποι τοτε που τους ειχα μιλησει για τα προσωπικα μας μου ελεγαν να τον αφησω,οτι δεν τραβαει, οτι μου κανει κακο. Αλλοι που εβλεπαν μονο την εξωτερικη εικονα(ημασταν και οι 2 πολυ εγωιστες, και να ειχαμε σφαχτει δε θελαμε να δωσουμε δικαιωματα σε τριτους)νομιζαν οτι ειμαστε το τελειο ζευγαρι.Ομως εμεις ξεραμε. Ανεχτηκα πολλα για να μη μεινω μονη,το παραδεχομαι(δεν ηξερα ποτε πως θα καταληξει μια βολτα μαζι του, συχνα γινομουν υπολογη χωρις να εχω φταιξει, εβγαζε πανω μου κομπλεξ απο παλια απωθημενα και τσακωνομασταν, να απειλει με χωρισμο, εγω να κλαιω, να του λεω "θα αλλαξω"-αν και δε χρειαζοταν να αλλαξω, απλα δε δεναμε. Κι ομως εφτασα σε αυτο το σημειο ξεφτιλας. Δεν ηταν εκεινος που δεν αντεχα να χασω τοτε,ο φοβος της μοναξιας με επνιγε. Γι αυτο του παραδοθηκα αμαχητι.Και τωρα σκεφτομαι: παρ ολα αυτα εχει μια κοπελα 2 χρονια τωρα, ειχε κ αλλη σταθερη σχεση, εγω εχω το θεμα, εγω δε μπορω να δημιουργησω κατι καινουργιο και σταθερο.Δεν εμπιστευομουν ποτε τους αντρες, ουτε αυτον τον εμπιστευτηκα αληθινα. Υπαρχουν πολλοι λογοι που νιωθω ετσι αλλα χανω τη ζωη μου. Εν τω μεταξυ τον βλεπω στις φωτο και δεν ειναι οπως ημασταν μαζι, εχει ασχημηνει, εχει αλλαξει η οψη του προς το χειροτερο και δεν ειναι οτι εχει περασει ενα διαστημα.Ισως βλεπω στοιχεια πανω του τωρα που τοτε δεν τα εβλεπα.Και δεν αντεχω ολη τη ματαιωση, να ακουω οτι ειμαι μια χαρά κοπέλα(απ εξω ετσι φαινεται,αν εβλεπαν πόσο σμπαράλια αισθάνομαι),να νιωθω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ οτι ξαναμπαίνω στο παιχνίδι κ τελικά να βγαινω ραντεβου παλι με μη διαθεσιμους συναισθηματικα, με αναποφασιστους με, με, με....Εκεινος τοτε εκανε κατι που κανεις αλλος δεν εχει καταφερει: με εκανε να παραλυσω με το πλησιασμα του.Δε μου αφησε κανενα περιθωριο αντιδρασης.Αμεση προσεγγιση, φοβομουν αλλα με διεγειρε κιολας. Ισως εφαιγε το οτι ημουν απειρη και επεσα σαν το κοτοπουλο. Επιδιωκω να νιωσω ξανα την αισθηση αυτη αλλα ειναι ανεφικτο(λογικο). Ειμαι σε επιφυλακη με τους αντρες. Με αυτον παραημουν ανεκτικη απο την αρχη. Ειμαι ή πολυ ανεκτικη με τους αντρες(σε σημειο να δεχομαι να βγω με ΜΑΛΑΚΕΣ, ενω απο την αρχη τους εχω κοψει οτι ειναι τετοιοι) ή πολύ απαιτητική και επιφυλακτική(ετσι ωστε μπορει να ερθει κατι καλο στη ζωη μου και εγω να το προσπερασω).Δε θέλω να πιστέψω ότι με έχει επηρέασει τόσο πολύ.Φοβαμαι να ανοιχτω ξανά, μια φόρα το έκανα και γκρεμίστηκε.Νιωθω ότι ανθισα και μαραθηκα.Συχνα σκεφτομαι οτι δε θα καταφερω να εμπνευσω ερωτα σε κανεναν αντρα(αλλο η ελξη, αυτη την προκαλω ευκολα)αλλα το θεμα ειναι αλλο: φοβαμαι μηπως εγω δεν ξαναερωτευτω.Κπ φορες αναρωτηθηκα:"Τον ειχα ερωτευτει τότε;Οντως; Ερωτας λεγόταν αυτό ή εγώ το βάφτισα έτσι;''Μηπως δεν εχω ανοίξει ποτέ στην ουσία την καρδιά μου; Επειδή έχω ζήσει διάφορες εμπειρίες 'εγκατάλειψης' από παιδί μεσα απο τη σχεση μας ενιωθα ότι επαναλαμβανονταν ολα αυτα και ηθελα να το υπερασπιστω αυτό που ειχαμε, δεν ηθελα να τελειωσει, δικους μου λογαριασμους προσπαθουσα να κλεισωκαι ας μην το καταλαβαινα-εκει εγω δεν ημουν ειλικρινης.Βαφτισα την ανάγκη μου ''Ερωτα''.Η σχεση αυτη μου εδειξε πόσο ανέτοιμη ήμουν να κάνω σχέση. Αλλά τώρα θέλω να αλλάξει αυτό, θέλω να καταφέρω να εμπιστευτώ ένα άντρα, να του φανερώσω ότι έχω μέσα μου. Εχω τόση ανάγκη μια αγκαλιά. Τοση ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος υπάρχει και για μένα.Ενιωθα οτι δεν είμαι αρκετή γι αυτόν,ημουν μια σκέτη ανασφάλεια, ένιωθα ότι δεν του αρκώ, αν και μου ειχαν πει τότε ότι αξίζω καλύτερα από αυτό που είχα.Δεν ξέρω αν και πότε θα ξανανιώσω έτοιμη.