ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

http://www.youtube.com/watch?v=m3SjCzA71eMΞημερώματα σχεδόν ξεκινάω με τους γονείς μου για προεγχειρητικό έλεγχο. Στις 10 ορισμενο το χειρουργείο. 8 ήδη περίμενα να με καλέσουν, φορούσα ακουστικά και έβαζα ξανά και ξανά αυτό το κομμάτι. 9:15 ακούω να με φωνάζει ένας νοσηλευτής-κλόουν(για ευνόητους λόγους). Μηχανικά φορούσα τη ρόμπα, το σκούφο, το εσώρουχο του χειρουργείου, έβλεπα τα ρούχα μου κρεμασμένα και σκεφτόμουν αν θα τα ξαναφορέσει ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Στο μυαλό μου το τραγούδι. Αργότερα το κρύο χειρουργείο, ο ήχος του παλμογράφου, ένα υγρό να τρέχει στη φλέβα μου, το οξυγόνο....το απόλυτο τίποτα! Η επόμενη εικόνα ξανά το οξυγόνο, ο ορρός, η νοσηλεύτρια, μια παράξενη αίσθηση στο σώμα μου και ένας παραλίγο πανικός. Αργότερα, στην δεύτερη ανάνηψη οι γονείς μου ντυμένοι ειδικά, το παγωμένο τους χαμόγελο, ο ρυθμός του τραγουδιού στο μυαλό μου. Λίγα λεπτά ο πρώτος πόνος που με έκανε να πιστέψω πως κάτι δεν πήγε καλά, ένας πόνος που έγινε τόσο απερίγραπτα βαθύς και ατελείωτος, στη συνέχεια έγιναν ''πόνοι''. Για εκείνο το χρονικό διάστημα δεν ένιωθα άνθρωπος, δεν είχα καμία σκέψη, καμία λογική. Έτρεμα, έσπρωχνα το κρεβάτι με τα πόδια μου, έβαζα νυχιές στα σεντόνια, χτυπούσα τα δόντια μου, έκλαιγα και για λίγο παραμιλούσα. 1 ενδοφλέβιο παυσίπονο, 2 ενδομυϊκά και τέλος η μορφίνη. Από τότε χάθηκα για 5 μερες. Είτε σφάδαζα στους πόνους είτε ήμουν χαμένη. Η ''ζωή'' μου ήταν ένα διάστημα αφού έφευγε η δράση των παυσίπονων και πριν αρχιζε ο πονος. Δεν ξέρω γιατί τα μοιράζομαι όλα αυτά. Το μόνο που έχω να σας πω είναι να απολαμβάνετε τη ζωή όσο είστε υγιής, να ΖΕΙΤΕ!