ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω τσακωθεί ποτέ με φίλους μου. Πότε. Δεν γουστάρω τσακωμούς, θέλω να τα έχω καλά με όλους. Έτσι λοιπόν, φαντάζω ως η ιδανική φίλη. Δεν τσαντίζομαι, δεν γκρινιάζω, είμαι πάντα δεκτική, δε ζηλεύω, δεν δημιουργώ προβλήματα, ακούω πάντα τα προβλήματα των άλλων...Ωραία όλα αυτά, σχεδόν ιδανικά θα έλεγα...Αν ήξεραν όμως το ένα εκατοστό οι φίλοι μου απο αυτα που σκέφτομαι, είμαι σίγουρη πως θα έμενα μονη μου. Πολλές φορές τσαντίζομαι μαζί τους αλλά φυσικά δε λέω τίποτα όλα δείχνουν τέλεια. Θα μου πείτε, μάλλον δεν ταιριάζετε. Δεν είναι όμως αυτό. Με την πιο καλή μου φίλη είμαστε σχεδόν ίδιες. Ίδια ενδιαφέροντα κ.λ.π. ΚΙ όμως τώρα τελευταία με εκνευρίζει πολύ και το κακό ειναι ότι δεν μου έχει κάνει τίποτα, είναι μια χαρά κοπέλα. Πολλές φορές μάλιστα έχω πιάσει τον εαυτό μου να τη ζηλεύει και μάλιστα να τη φθονεί και λίγο (προφανώς και δεν θα της έκανα ποτέ κακό, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος). Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι νιώθω πολυ άσχημα για αυτό. Νιώθω διπρόσωπη και κομπλεξική, σαν να μην ξέρω τι θέλω. Συνεχώς παλεύω μέσα μου για να καταπνίξω αυτα τα κακά αισθήματα. Αν εξέφραζα με απόλυτη ειλικρίνεια ότι σκεφτόμουν θα έμενα μόνη μου, πράγμα που δεν το θέλω. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι το αναγνωρίζω τουλάχιστον. Έχω ξεκινήσει και πηγαίνω και σε ψυχολόγο μπας και γίνει τίποτα.Απλά δεν αντέχω άλλο αυτή την εσωτερική διαμάχη με τον εαυτό μου. Τελικά μόνο αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου μπορείς να τα πας καλά με τους άλλους.Το αστείο είναι ότι όλοι με θεωρούν το καλύτερο παιδί, που να ξεραν...