3.8.2013 | 19:28
...
Κάπου εδώ στα 35 μου χρόνια, όλα γύρω μου είναι άπιαστα... είναι, δεν φαντάζουν απλά...Ναι καλά ακούς, άπιαστα... για εμένα που πάντα χαμογελούσα, που πάντα έλεγα πάμε γερά...που πάντα έβρισκα κάτι θετικό και στο πιο απαισιόδοξο συμβάν...Όχι, δεν είναι θλίψη... συνειδητοποίηση είναι... Είμαι και εγώ στο πουθενά... σε ένα πουθενά που δεν επέλεξα, αλλά σιωπηλά δέχτηκα... Και μου θυμώνω... σε λίγο καιρό δεν θα έχω την πολυτέλεια για συναισθηματισμούς, βλέπεις... όταν θα αρχίσουν να σε «τρώνε» τα καθημερινά... σηκώνεις κεφάλι και πας... που? Ξέρω γω...? Γίνεσαι και εσύ ακόμα ένα στρατιωτάκι καλά κουρδισμένο... Αυτό πάλευα που λες... σε αυτό εναντιωνόμουν... έλεγα πως μπορώ να τα καταφέρω...Το πίστευα... ναι καλά διαβάζεις... παρελθοντικό χρόνο χρησιμοποιώ... Το πίστευα...Τώρα τι πιστεύω? Πως μου φέρθηκα άδικα... Με αδίκησα και με πλήγωσα... Εγώ, εμένα... Πρωτίστως εγώ...και μετά όλοι οι άλλοι...Και ήρθε η ώρα να με κοιτάξω κατάματα... Δύσκολη συνάντηση... Σκληρή... μα αναγκαία...Και αυτός ο χρόνος που μας κυνηγάει ανελέητα, μου θυμίζει πως άργησα πολύ...
