ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταια πεντε χρονια ειχα ενα παραλογο φοβο οτι εχω κολλησει hiv. Τεραστια δειλια να παω να κανω εξετασεις, γιατι δε θα αντεχα ουτε την αναμονη ουτε το αποτελεσμα, και παραμυθιαζα τον εαυτο μου οτι δεν εχω, γιατι δεν εχω συμπτωματα. Δεν εκανα εξαλλη ζωη κτλ απλα ηταν ενα κολλημα στον εγκεφαλο μου, ισως απο το φοβο που εχουμε ολοι μας για την αρρωστια του 21ου αιωνα, ανιατη, κοινωνικα κατακριτεα, σε περιθωριοποει, δε σ αφηνει να κανεις οικογενεια. Ο φοβος αυτο πολλαπλασιαστηκε και σ αυτα τα χρονια επιασα τον εαυτο μου πολλες φορες να προσεχει λιγότερο. Εκανα και σεξ χωρις προφυλακτικο οταν εκανα σχεση και προχωρουσε λιγο.. και με στοιχειωναν οι ερινυες του οτι θα μπορουσα να κολλησω την κοπελα μου. Δειλία, φοβος, ντροπη. Ντροπη νιωθω τωρα για τον εαυτο μου που σκεφτοταν ετσι. Που εκανα τη ζωη μου φυσιολογικα και στο μυαλο μου με εζωναν τα φιδια οποτε παθαινα μια φαρυγγυτιδα ή εβρισκα ενα πρησμένο λεμφαδένα. Βρήκα μια δουλειά που για το πιστοποιητικό υγείας απαιτεί εξετάσεις για hiv. Ειχε ερθει η ωρα της κρισης. Ηθελα πολύ αυτη τη δουλεια. Και όλα αυτα τα χρόνια περασαν μπροστά απ τα μάτια μου. Δεν ειχα μαθει να βρισκω το θαρρος να αντικρυζω την αληθεια. Εκανα εξετάσεις. Το 24 ωρο που περασε μέχρι να βγουν ηταν εφιαλτικό. Ηταν αρνητικές. Χαρηκα. Αλλα γιατί; Γιατι το εκανα αυτο στον εαυτο μου τόσα χρόνια; Τωρα ξέρω οτι θα προσέχω ο κόσμος να χαλάσει, δεν πα να μου ανοιγονται ποδια και ποδια μπροστά μου, το μυαλό μου θα βαζει σε πρωτο επιπεδο την ασφαλεια μου. Τους φιλους μου, τη μουσική μου, τη μάνα μου, τα ονειρά μου. Κι οχι ενα επιπόλαιο ξεκάβλωμα. Να προσέχετε παιδιά. Και οσοι δεν εχετε το κουράγιο, να το βρειτε και να κάνετε μια εξέταση. Ειναι δωρεάν. Η γνώση είναι δύναμη.