ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί εδώ και 5 χρόνια, αν και μένουμε σε διαφορετικές πόλεις λόγω υποχρεώσεων. Με κυνήγησε. δεν ήταν η επιλογή μου, καθότι 8 χρόνια μικρότερος. Δέσαμε όμως μέσα από τις διαφορές μας και αγαπηθήκαμε βαθιά, όσο κι αν είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Πάμε για γάμο, κάπου στο βάθος του χρόνου. Το θέλουμε κι οι δύο πάρα πολύ.Όμως... είναι πολύ κλειστός άνθρωπος. Δεν μιλάει, δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα στη σκέψη του και, πολλές φορές πέφτω από τα σύννεφα όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει ...τίποτα!Είναι πολύ ισχυρογνώμων και λεκτικά επιθετικός όταν νομίζει ότι επεμβαίνω στον προσωπικό του χώρο, έως προσβολής. Μετά το μετανοιώνει και κλαίει σα μικρό παιδί ζητώντας συγνώμη. Ήταν κάτι που πιστεύω πως αντιμετώπισα -φτιάξαμε μια περσόνα, έναν τρυφερό εαυτό που έχει και τον καταπιέζει ο αυταρχικός του εαυτός. Το έχει αποδεχτεί, πολλές φορές μάλιστα είναι δικλείδα ασφαλείας.Το μεγαλύτερό του πάθος είναι το χωριό του. Όταν πάει εκεί χάνεται με τις ώρες, είναι αδύνατο να τον βρω. Σταδιακά εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας -αφού δεν άλλαζε τίποτα- και του άφησα πλήρη πρωτοβουλία. Μετά από μικρή παραμονή εκεί γίνεται όλο και πιο απόμακρος, μοιάζει να ενστερνίζεται τις αρτηριοσκληρωτικές απόψεις των ντόπιων ("θα σου δώσω λογαριασμό πού πάω και τι κάνω;"). Δεν ξέρω τι να κάνω, τσακωνόμαστε συνέχεια μα τα ξαναβρίσκουμε κι άντε πάλι από την αρχή. Σκέφτομαι ότι είναι κρίμα να χωρίσουμε γιατί αγαπιόμαστε αλλά πάλι θέλω έναν άνθρωπο να μου μιλάει, απεχθάνομαι τους μονολόγους. Ούτε τη γενναιότητα να πει, τόσα χρόνια, στους φίλους μας ότι είμαστε μαζί δεν έχει δείξει κάτω από τη δικαιολογία "δεν θα δώσουμε λογαριασμό τι κάνουμε".Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, όταν τσακωνόμαστε και δε μιλάμει μουδιάζω και δε μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά αισθάνομαι τόσο μόνη μου σ'αυτή την πόλη και εκείνος είναι τόσο "γεμάτος" και τόσο μακριά...