ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξερω οτι δε θα επρεπε να παραπονιεμαι...εχω μια οικογενεια που με αγαπαει,φιλους που με λατρευουν και ταιριαζουμε,εχω τις σπουδες μου,δεν αντιμετωπιζω καποιο σοβαρο οικονομικο προβλημα...κι ομως.Ευτυχισμενη δε νιωθω.Ισως να ακουγομαι αχαριστη,το εχω σκεφτει κι εγω πολλες φορες,ομως αισθανομαι οτι κατι λειπει απο τη ζωη μου, και νομιζω οτι ξερω τι ειναι αυτο:ενας συντροφος.Γιατι δε λεω,καλοι οι φιλοι,ομως ειναι αλλο να εχεις καποιον διπλα σου με τον οποια θα συνεννοειστε σε ενα διαφορετικο επιπεδο.Καποιον που θα τον αγκαλιαζεις και θα ξεχνας τα παντα,καποιον που θα σου στελνει μια καληνυχτα πριν κοιμηθει...αυτο εγω δεν το εχω ζησει και ζηλευω τις φιλες μου που το εχουν.Μπορει σε καποιους να φαινεται υπερβολικο,εμενα ομως με ποναει που ποτε μεχρι σημερα,που κοντευω 19 χρονων,δεν εχει γυρισει καποιος να μου πει πως θελει να βγουμε.Ακομα και στο γυμνασιο,που η πιο διαδεδομενη φραση αναμεσα μας ηταν το "θες να τα φτιαξουμε;" εγω ποτε δεν την ειχα ακουσει απο καποιον.Ειμαι μονη.Και τωρα πια με πειραζει.