ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

*Το παρακάτω κείμενο είναι στην ουσία ένα όνειρο που είδα,λίγο καιρό αφότου έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο..~Περπατούσες ξυπόλητος πάνω στο δροσερό χορτάρι,τα πόδια σου έσταζαν αίμα αλλά δεν έδειχνες να πονάς.Σταμάτησες κάτω από το δέντρο της Αγάπης να πάρεις μια ανάσα,ίσως την πρώτη ίσως την τελευταία σου. Με κοίταξες σαν να μην με είχες αντικρίσει ποτέ πριν και μου πες πως τα μάτια μου καιρό τώρα πια είχες πεθυμήσει.Έβγαλες το μπλε σακάκι και ξέσφιξες τη γαλάζια σου γραβάτα..Έσκυψες μες το πηγάδι,με πλεγμένα τα δάχτυλα μάζεψες βροχή και αστέρια,μα καθώς άπλωνες τα χέρια σου για να πιω,σκέφτηκα...όχι...δε θέλω να ξεχάσω ακόμα τον δρόμο του γυρισμού.Τότε ξάπλωσες ήρεμα πάνω στο απέραντο πράσινο και μου πες.."Είναι όμορφα εδώ μα πάει καιρός που έχω το πρόσωπό σου να κοιτάξω.."Δάκρυα και σύννεφα άρχισαν να λερώνουν τα βλέφαρά μου αλλά εσύ με κοίταξες με ένα θολό χαμόγελο και είπες.."Εδώ κανείς δε κλαίει,η θλίψη δε χωράει,μα ούτε και γελάει γιατί πάντα κάτι λείπει.." Γέλασες με όλη σου τη δύναμη και συνέχισες "Τι νόημα έχει η τόση ομορφιά αν τα δάκρυά σου δε μπορώ πια να σκουπίσω,αν δε μπορώ να φιλήσω πια τα μάτια σου,να πάρω τον πυρετό σου,αν δε μπορώ πια στην αγκαλιά μου να σε κλείσω να μην σ ακουμπούν τα σκοτάδια;" Κι εγώ στεκόμουν εκεί,ακίνητη,ασημένια,κάτω από χίλιους πλανήτες,να σε κοιτώ χωρίς να μπορώ να πω λέξη γιατί τα λόγια μου από άλλο κόσμο ήταν φερμένα.~ ΜΚ