ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε πριν από ενα μήνα από απόσταση - και η απόσταση ήταν ο λόγος που ήθελες να χωρίσουμε, αν και έμενε μόνο ένας μήνας ακόμα και τώρα θα είμαστε μόνιμα στην ίδια πόλη. Πέρασα μεγάλο ζόρι γι αυτό το χωρισμό κι ας μην το ξέρεις. Ακόμα περνάω, όμως κατάφερα να είμαι αποφασιστική. Όσο αν έκλαψα, ούτε μια φορά δε σου έστειλα μήνμα, δε σε πήρα ξημερώματα να σου πω πόσο μου έλειπες, δε σε παρακάλεσα να το ξανασκεφτείς.Και τώρα σε λίγες μέρες θα σε δω πάλι. Αναγκαστικά - στην ίδια παρέα, στα ίδια μέρη, στο κυλικείο, στη γειτονιά, δε μπορώ να σε αποφύγω. Και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ! Έλεγα να σε πάρω ενα τηλ. Έτσι κι αλλιώς χωρίσαμε χωρίς καβγάδες, δεν είναι τόσο τρομερό ένα τηλεφώνημα. Να σου πω τι κάνεις, πώς είσαι, πήρα να πω ένα γεια ρε παιδί μου, μη σε δω ξαφνικά στο δρόμο και δεν έχουμε μιλήσει καθόλου. Πήρα να σπάσω τον πάγο, να μην είμαστε και οι 2 αμήχανοι όταν ειδωθούμε. Θέλω και να ακούσω τη φωνή σου, λίγο, θέλω όντως να δω τι κάνεις και πώς είσαι. Μου λείπεις ρε. Κι από την άλλη, πιάνω το τηλέφωνο και δε βρίσκω το κουράγιο να το κάνω. Νομίζω πως μετά από τόσο κόπο που έκανα, και σε έχω κάπως-λίγο-ξεπεράσει, θα είναι ένα βήμα πίσω. Συνήθισα στο να μη μιλάμε. Απ την άλλη, οι κοινοί μας φίλοι λένε πως πρέπει να μιλήσουμε, ενώ οι δικές μου φίλες λένε να μην κάνω τίποτα. Και λοιπόν τι θα κάνω όταν σε δω? Θα το παίξω χαλαρή και κουλ? Να σου πω να πάμε για καφέ, να τα πούμε οι 2 μας από κοντά? Μήπως έτσι είναι χειρότερα?Αχ θέλω τόσο να σε πάρω να στα πω όλα αυτά, θέλω να δω πως είσαι οκ και να μου πεις να μην αγχώνομαι... Και μετά θέλω να σε δω και να σου κάνω μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά, κι ας μ' αφήσεις μετά, τίποτε άλλο... Να σε πάρω τηλ?