ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ζω. Απλα περιφερω το κορμι μου μεσα στο πληθος, χωρις να εχω κανεναν. Θελω τοσα να πω κ δεν εχω καποιον να με ακουσει, θελω τοσο να ακουσω καποιον, αλλα περνανε οι μερες σε μια σιωπη που με πνιγει καθε μερα ολο κ πιο πολυ. Σταματαω εδω. Τι νοημα εχει να συνεχισω να γραφω, η εξομολογηση θα ξεχαστει οριστικα σε λιγες ωρες, μπορει να βρεθουν 2-3 ατομα που να αισθανονται ετσι κ να σχολιασουν, τιποτα ομως δεν θα αλλαξει. Αυριο θα ξαναζησω την μιζερη επαναληψη της πληκτικης καθημερινοτητας κ το βραδυ θα ξαναμπω στις εξομολογησεις ειτε για να γραψω τα ιδια πραγματα με αλλες λεξεις, ειτε για να ταυτιστω με καποια εξομολογηση κ να σταματησω εστω κ για λιγο να νιωθω μονος