ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 ετών και στα 22 η κοπέλα μου έμεινε έγκυος. Ήμαστε και οι δύο φοιτητές. Εγώ ήθελα να το ρίξει κυρίως γιατί σπούδαζα ιατρική και μου χάλαγε τα σχέδια. Εκείνη όχι. Τελικά ήρθαν οι γονείς στη μέση και κανόνισαν να γεννήσει το παιδί και θα το αναλαμβάναμε όλοι μαζί. Στη πορεία της εγκυμοσύνης η κοπέλα μου έπαθε κατάθλιψη. Τελικά το παιδί το δώσαμε για υιοθεσία μέσω του γυναικολόγου, γιατί ξαφνικά άλλαξε η οικογένεια της κοπέλας γνώμη. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτώ αυτή την ιστορία. Πήγα και σε ψυχοθεραπευτή να προσπαθήσω να "προχωρήσω". Με την κοπέλα χωρίσαμε αμέσως μετά την γέννα, με θεώρησε υπεύθυνο για όλα. Έτσι είπε. Όμως εγώ νιώθω απλά άδειος γιατί δεν ξέρω πού πήγε το παιδί μου. Ένα κομμάτι μου έφυγε για πάντα. Τελικά τα σχέδια με σπουδές προχώρησαν, αλλά μέσα μου δεν είμαι καλά για ό,τι έγινε τότε. (Το βρήκα στα σχόλια μιας εξομολόγησης, αλλά θα ήθελα να δω αντιδράσεις)