ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτι περιμένω αλλά σαν να μην έρχεται. Ο Σεπτέμβρης πάντα ήταν περίεργος μήνας. Ο φετινός είναι το ίδιο βαρετός όπως οι προηγούμενοι. Αλλά φέτος είναι ακόμη πιο περίεργος.Σήμερα, πήγα έκανα την προπόνησή μου και μετά γύρισα σπίτι. Δεν είχα κανέναν φίλο για να βγω. Όλοι χάθηκαν. Επέστρεψαν όλοι στις πόλεις που σπουδάζουν και χαθήκαμε ξανά. Εδώ έχω δύο μόνο πολύ καλούς φίλους, με τους οποίους δε βγαίνω τελευταία.Κι έτσι δεν έχω άλλη επιλογή. Παίρνω το ποδήλατό μου και "χάνομαι". Ακούω τη μουσική μου και συμβιβάζομαι με τη μοναξιά μου.Σήμερα, όλοι νόμιζαν πως βγήκα με φίλους. Αλλά ήμουν μόνος. Αγόρασα μία κρέπα. Hθελα να την απολαύσω και να είμαι μόνος. Έκανα γύρω στα 10 χιλιόμετρα με το ποδήλατο. Ήμουν στην απόλυτη ερημιά. Το τέλειο μέρος για να με σκοτώσει ένας serial killer δηλαδή. Δε με ένοιαζε. Έφαγα την κρέπα μακριά απο όλους. Και μετά μιλούσα έκανα μία "συζήτηση" με τον εαυτό μου. Ανέλυα αυτόν τον κόσμο και το πως λειτουργεί, το πως σκέφτεται, το πως αντιδρά και γιατί. Και στη συνέχεια απορούσα αν είμαι ο μόνος που το κάνει όλο αυτό. Οφείλω να πω οτι ήταν πολύ απελευθερωτικό. Πρώτη φορά εκτίμησα τη μοναξιά που τόσο απεχθάνομαι. Ίσως να αρχίζει να μου στρίβει λιγάκι. Δεν είναι κακό. Τόσος ορθολογισμός εξάλλου δεν με βοήθησε ποτέ...