ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με ένα παιδί τα τελευταία 6 χρόνια. Ήμασταν σε κοινή παρέα, τον πλησίασα εγώ γιατί ήταν πολύ κλειστός τύπος και σιγά σιγά, το ένα έφερε το άλλο και χωρίς ποτέ να πούμε ότι ξέρεις από τώρα είμαστε μαζί, περάσαμε μαζί 6 χρόνια. Σήμερα εγώ είμαι 23 και εκείνος 26. Είμαστε δύσκολοι χαρακτήρες και οι δύο. Εγώ εγωίστρια, νευρική και εκείνος υπερβολικά κλειστός και πεισματάρης. Στους δύο πρώτους μήνες έμεινα έγκυος. Εγώ ακόμη πήγαινα σχολείο. Φυσικά αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε ποτέ. Σήμερα έξι χρόνια μετά το μετανιώνω, φοβάμαι μήπως ο Θεός τη στιγμή που θα θελήσουμε δεν θα μας το φέρει. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν εγώ δίνω Πανελλήνιες και περνάω 400 χλμ μακριά. Η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά στην πορεία όλα προσαρμόστηκαν. Φυσικά και υπήρχαν και γκρίνιες, περίεργες συμπεριφορές, κλάματα, αλλά στο τέλος πάντα τα βρίσκαμε. Πρίν από τρία χρόνια ένας πολύ καλός του φίλος, μου την έπεσε, επιεικώς μου την έπεσε. Εγώ αντιστάθηκα και του τα είπα όλα. μάλωσαν, βρίστηκαν, θύμωσαν μεταξύ τους, αλλά μετά από καιρό τα ξαναβρήκαν. Ξαφνικά όμως κάτι άλλαξε μέσα μου. Άρχισα να βλέπω τον φίλο του αλλιώς. Το ότι εκείνος με ήθελε ήταν το δεδομένο. Το ότι άρχισα να τον θέλω και εγώ έφερε τα πάνω κάτω. Εγώ άλλαξα συμπεριφορά προς το αγόρι μου, εκείνος το δικαιολογούσε λόγω του άγχους της σχολής.Για να μην μακρυγορώ με τον δεύτερο τραβιόμασταν 2 χρόνια. Ώρες ατέλειωτες μέχρι τις 6 το πρωί στα τηλέφωνα και όταν ερχόμουν στην πόλη μου, προσπαθούσα να προσαρμόσω το πρόγραμμα για να τον βλέπω. Ήταν ότι πιο έντονο είχα ζήσει. Και για κείνον το ίδιο. Βέβαια είχε και εκείνος σχέση πολλά χρόνια, γι αυτό και πάμπολλες φορές υπήρξαν εκδηλώσεις του τύπου:" πρέπει να σταματήσει εδώ, είναι η τελευταία φορά" αλλά κανείς δεν το τολμούσε. Μια μέρα μας είδε. Το τι ακολούθησε είναι πολύ μεγάλη ιστορία για να την αναλύω εδώ. Με τον άλλον από τότε δεν έχουν καμία επαφή. Εμένα μου είπε ότι μ αγαπάει και ότι δεν θέλει να με χάσει, ότι τον σκότωσε αυτό που είδε, ότι εκείνη τη ώρα ήμουν στον άλλον, και πως μπόρεσα και του το έκανα αυτό.!!Εγώ το αρνήθηκα του είπα ότι εκείνος το ξεκίνησε και ότι εκείνος φταίει για όλα.Και ξέκοψα και εγώ μαζί του.Ο άλλος δεν σταμάτησε βέβαια να μου τηλεφωνεί παρ' οτι του το ζήτησα και πια το εννοούσα.Εκείνο το βράδυ κατάλαβα τι ήταν ο άνθρωπος που είχα 6 χρόνια δίπλα μου για μένα και τι ήταν και αυτός. Μου είπε τόσα πολλά, όσα δεν είπε ποτέ τόσα χρόνια. Η ηλίθια νόμιζα πως επειδή δεν τα έλεγε δεν υπήρχαν. Εγώ άλλαξα αριθμό για να μη με ενοχλεί πια ο άλλος και ησύχασα για λίγο.Μεχρι που ένα βράδυ πιωμένη πήγα σπίτι του ακάλεστη φυσικά. Έμεινε όταν άνοιξε την πόρτα.'Ηταν απόμακρος, νευρικός, δεν μιλούσε με κοιτούσε περίεργα. Εγώ του την έλεγα για το πόσο κότα είναι που κρυβόταν πίσω από τις αποκρύψεις τόσο καιρό και πως τελικά η ξενέρωτη η γκόμενά του είναι και η καλύτερη επιλογή της ζωής του. Εκείνος φόρτωσε, με χτύπησε και μου είπε να μην τολμήσω να την ξαναπιάσω στο στόμα μου γιατί θα με σκοτώσει.Χθες άκουσα από κάτι γνωστούς πως ετοιμάζεται για γάμο μες το επόμενο διάστημα. Θύμωσα. Το ήξερα βέβαια, μου το είχε πει και ο ίδιος ότι ήταν σοβαρά, αλλά με πείραξε. Προσπαθώ να πω στον εαυτό μου, ΤΕΛΟΣ αλλά όλο κάτι με γυρνάει πίσω. Φοβάμαι ότι με το αγόρι μου θα συνεχίσουμε μαζί, θα κάνουμε σπίτι, οικογένεια και πάντα θα υπάρχει ένα αγκάθι μέσα μου και θα πονάει.Ξέρω ότι πολλοί από σας θα κατακρίνεται, άλλοι θα γελάσετε και ελάχιστοι θα με νιώσετε. Ίσως μόνο εκείνοι που στα θέλω τους έκαναν πίσω...