ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ...ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ...ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΠΩΣ Η ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 23 ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ...και κοιμήθηκε...και ξυπνησε παρ οτι δεν ηθελε μα ηξερε οτι 'επρεπε...έκανε μπάνιο, τσεκαρε τα mails διαλεξε κατι προχειρα να φορεσεικαι βγηκε εξω....η μερα υπεροχη η λιακαδα ανακουφιζε το ξενυχτησμενο κορμι..ο αερας απο το παραθυρο του αυτοκινήτουαντιδοτο στην μεγαλη δοση κουρασης που ειχε...Φτανουν , παρκαρουν προχειρα, ανεβαίνουν τα σκαλια , μπαινει πρωτηαφηνει ενα κερμα στον παγκο των κεριων και παιρνει δυο , τα αναβει γρηγορα και εισερχεται στο ναο. ασπαζεται τις δυο εικονες και βρισκει τη θεση της πλαι σε εναν τοιχο στο πισω μερος. περνανε και οι υπολοιπες και καθονται καπου σχετικα κοντα της.η γνωριμη πλεον μελωδια στα αυτια της , της φαινοταν παντα χαρμοσυνη...της αρεσαν αυτοι οι υμνοι,παντα χαμογελουσε...σκεφτοταν πως σιγουραγια να τους υποδεχονταν με τετοιους υμνους πρεπει να είναι πολυ όμορφα στον Παραδεισο. αυτη τη φορα ομως της φαινοταν διαφορετικη....θυμηθηκε την τελευταια φορα που βρεθηκε σε εναν τετοιο αποχωρισμο...το μυαλο της τρεχει πισω σε εκεινη την μερα.........................Η εκκλησια επιβλητικη , φτανει την ωρα που ειχε ηδη αρχισει, μπαινει και καθεται στο τελος...κοσμος γνωστος...η ψαλμωδια ηχησε στα αυτια της...δεν ηθελε να το πιστεψει...της φαινοταν αδιανοητο που ζουσε εκεινη την μερα...και τι μερα! Απο τη στιγμη που την ειχε γνωρισει την ειχε λατρεψει...ηταν τα ματια της που σε σαγηνευαν μολις την εβλεπες!το γλυκο της χαμογελο με το βλέμμα αποριας που σχηματιζοταν στα ματια της οταν σε αντικρυζε για πρωτη φορα πασχιζε να θυμηθει αν σε γνωριζε! και μολις κερδιζες την εμπιστοσυνη της να σου εδινε τις πιο υπεροχες συμβουλες , για τη ζωη σου αλλα και για τα παντα γυρω σου! και να χαιρεσαι οταν ξαναπηγαινες την επομενη και καταλαβαινες πως σε θυμαται...και χαιροσουν να εισαι μαζι της να της κανεις συντροφια να της κρατας το χερι! και τελικα να γινει συνηθεια τηςζωης σου, πιο πολυ κι απο οικογενεια, και να θελεις και να ευχεσαι να γινει καλα~ και εκει που νομιζεις οτι ολα θα συνεχισουν να κυλανε ετσι και οτι στο μελλον θα υπαρχει βελτιωση σου ερχεται σαν καιρανος εν εναιθρια και σου σκορπαει ολες τις ελπιδες! μα ακομα και τη μερα που διαλεξε να φυγει μας αφησε την μεγαλυτερηισως συμβουλη που θα μπορουσε να μας εχει πει! Η μερα που εφυγε μας απεδειξε πως εζησε σωστα, εζησε με αγαπη προς τους γυρω της, εζησε κανοντας το καλο και ο Θεος θελησενα την παρει απευθειας κοντα του διχως να υποβάλει την ψυχη της στα διοδια του παραδεισου για 40 μερες! Μερα χαρας βυθισε τα ματια μας στην λιμνη της αναμνησης της. ομως χαμογελουσε γιατι ηξερε οτι θα ηρεμουσε! μα πως να μην πονεσει για αυτον τον ανθρωπο;;; πως να μην πονεσει για αυτα τα μπλε ματια; της εκανε ενα τεραστιο δωροστη ζωη της! της χαρισε την μητερα της! Της εδωσε εναν αγγελο να την προσεχει στη ζωη της...εκεινες τις ωρες αυην σκεφτοταν περισσοτερο...σκεφτοταν το πως μπορει να αισθανοταν και στην σκεψη οτι ισως ενοιωθε διαλυμενη , πονουσε ...η ψαλμωδια τελειωσε...πήθος κοσμου πέρασε να την ασπαστείγια τελευταια φορα...τελευταια... αφου ειχαν περασει σχεδον ολοι την πλησιασε, της χαιδεψετο μετωπο και την φιλησε στο κρυο πια μαγουλο.εμεινε δυο λεπτα να την κοιταζει...εμοιαζετοσο ηρεμη, τοσο ξεκουραστη, μονο που δεν εβλεπε τα ματια της....εβγαιναν απο το ναο...αρχισε να βρεχει...τελικα ο θεος λυπηθηκε που την πηρε κοντα του και το φανερωσε...φτανονταςστο κοιμητηριο η βροχη σταματησε,ειχε φτασει νωριτερα απο τους αλλους, οταν εφτασαν κι οι αλλοιδεν ηξερε αν ηθελε να πλησιασει η να μεινει καπου μακρια και να κοιταζει απλα...αποφασισενα πλησιασει...πηγε κοντα σε αυτους που ενοιωθε οικογενεια...κι ομως ενω ηξερε ποσο πονανεδεν ηξερε πως να τους φερθει κι ετσι απλα εμεινε και κοιταζε....την ωρα που εμπαινε μεσα στονλάκκο της αναμνησης δεν αντεξε...τα ματια της ,οπως και ο ουρανος, ανοιξαν τις βρυσες της ψυχης και εκλαψε, εκλαψε πολυ...τοτε ενα χερι την αγκαλιασε, την χαιδεψε και της ζητησενα σταματησει να κλαιει κι οταν ειδε πως τα λογια της δεν ειχαν αποτελεσμα της ειπε πωςτι κι αν εφυγε...σαγαπουσε...κι αυτο το κρατησε...το κρατησε και κρατηθηκαν μαζι με αυτοκαι τα δακρυα της.εβλεπε τον αγγελο της να σπαραζει και δεν μπορουσε να παει διπλα της να την αγκαλιασει,κατι την κρατουσε πισω...πηγαν για κεφε...ποτε δεν της αρεσε αυτο το τελετουργικοκαφες , κονιακ, κουλουρι, να ζησουμε να την θυμομαστε, κανα κουτσομπολιο στο τραπεζι και επειτααφου καναμε το καθηκον μας να σηκωθουμε να χαιρετισουμε να φυγουμε...αυτη τη φορα ηταν διαφορετικαεχασε καποιον που πραγματικα αγαπουσε ομως καλα καλα ακομα δεν το ειχε συνηδειτοποιησει...οι περισσοτεροι εφυγαν και οι λιγοι οι πιο κοντινοι πηγαν να φανε...σκορπιστικαν σε 3-4 τραπεζια...παρότι νηστικια τυραννουσε με το πηρουνι το φαγητο της και δεν εβαζε μπουκια στο στομα...κατεβασε γρηγοραδυο ποτηρια κοκκινο κρασι και γεμιζε για τριτο, ωσπου ενα χερι την σταματησε...μην πιεις αλλο της ειπε...εκεινη σταματησε...τα ματια της βουρκωσαν δεν εβγαλε ομως δακρυ. εφυγε...η βροχη ειχε αρχισει πια για τα καλα...την αφησαν σπιτι, ανοιξε την κλειδαρια, εκλεισε πισω της την πορτα...δεν αναψε φως. χαιδεψε τη μελι που ετρεξε κοντα της μολις μπηκε...το βλέμμα της ηταν λες και ηξερε, λες και καταλαβαινεκαι πηγε πλαι της για να την παρηγορησει...την πηρε αγκαλια και καθισαν μαζι στο κρεβατι...ανοιξε τον υπολογιστη...Ματια Μπλε στην αναζητηση και οι νοτες αρχισαν να ξεπηδανε απο τα ηχειακαι να πηγαινουν κατευθειαν στην καρδια της...εκλαψε...εκλαψε πολυ...εκλαψε για ωρα! μια κουβεντακαποιου αγαπημενου την λυτρωσε για μια στιγμη...σκουπισε τα ματια, εβαλε ενα ποτο κι αρχισε να γραφει στον αγγελο της...της ελεγε ολα αυτα που δεν μπορεσε να κανει νωριτερα...τηςυποσχεθηκε πως θα ειναι παντα διπλα της να την προσεχει και να την αγαπα...το στελνει...κλεινει τον υπολογιστη και ξαπλωνει ανασκελα να κοιταζει το ταβανι...αναλογιζεταιτο τι εζησε σημερα και ποσο δεν ηθελε να το πιστεψει...ορκίστηκε πως δεν θα ξεχασει ποτε τα ματιακαι τα λογια της και αποκημηθηκε κλαμένη...