ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες στον Phileas Fogg στου Ζωγράφου, είδα ένα ζευγάρι που μου θύμισε πως καταβάθως πιστεύω στον έρωτα, και πως δυστυχώς, μου λείπεις εσύ, με πονάς ακομα κάπου βαθιά μέσα μου.Τα παιδιά, γύρω στα 20-23, λοιπόν, καθοταν ο ένας απέναντι στον αλλόν, και δεν είχε πάρει τα μάτια του ο ένας απ'τον άλλον, τόση χημεία, τόσο συναίσθημα! Κοιτάζονταν με τέτοια αγάπη που ζήλεψα που δεν έχω έναν άνθρωπο να με κοιτάει και να τον κοιτάω ετσι. Και το αγόρι που και που χαίδευε την κοπέλα στο μάγουλο τοσο τρυφερα! Δεν μπορώ να περιγράψω άλλο γιατί νιώθω ότι με την περιγραφή μου χάνεται όλο το συναίσθημα που είχε η ατμόσφαιρα γύρω τους. Αλλά, ειλικρινά, κάποια στιγμή τους μίλησε ένας κύριος και τους πήρε ώρα μέχρι να αντιληφθούν ότι υπάρχει και άλλος κόσμος γύρω τους!Και γύρισα σπίτι και αναρωτιόμουν, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι "κοινοί θνητοί", γιατί το χάσαμε στην πορεία; γιατί σταματήσαμε να ερωτευόμαστε... Εγώ, στα 26 μου, γιατί έχω ξεμείνει μόνο με απωθημένα και αδιάφορους ανθρώπους γύρω μου..ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ ΡΕ, γι'αυτό ζούμε. ΤΕΛΙΚΑ.