ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνηθίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Προσπαθώ να βρω τι κρύβεται πίσω από δύο όμορφα μάτια. Τι ιστορία μπορεί να κουβαλά ο καθένας. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν το βλέμμα μου και με κοιτάνε κι αυτοί. Σα να θέλουν να προστατέψουν τα μυστικά τους. Είναι μερικές στιγμές που μοιάζουν μαγικές. Στιγμές που η φύση μαζί με πολλά άλλα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου σε μαγεύουν. Σήμερα ήταν μία μαγική μέρα. Βγήκα με το ποδήλατό μου. Ο αέρας φυσούσε. Μαραμένα φύλλα ερχόντουσαν πάνω μου και μου θύμιζαν ότι το καλοκαίρι είναι παρελθόν. Λέω πως είμαι σεναριογράφος. Λέω πως θέλω μια μέρα να κάνω τους ανθρώπους να κλάψουν βλέποντας κάτι δικό μου. Στην πραγματικότητα για μένα γράφω. Αλλά γίνεται δικό τους.Στη βόλτα μου είδα τόσα πολλά. Μία κοπέλα με το αγόρι της, δεκάχρονα παιδάκια να παίζουν ποδόσφαιρο στο γρασίδι, κάποιους εργάτες που μόλις είχαν τελειώσει τη δουλειά τους, 3 ρούχα απλωμένα να περιμένουν τον ήλιο.Ξέρετε, απλά πράγματα. Που μοιάζουν ασήμαντα. Αλλά είναι ένα ταξίδι όμορφο και σε κάνει να συνειδητοποιήσεις οτι αυτό είναι η ζωή. Μια σειρά από απλά όμορφα πράγματα. Ξαφνικά, μου ήρθαν ως αναλαμπή τα γεγονότα και η παράνοια των τελευταίων ημερών. Ανθρωποι γεμάτοι μίσος. Από όλες τις πλευρές. Ασχετα με το ποιος το προκάλεσε. Μίσος, παντού. Και λίγο αργότερα έφτασα στο τέλος του δρόμου. Δύο γιαγιάδες, σε δύο πλαστικές καρέκλες. Μεγάλες γιαγιάδες. Αγνάντευαν μαζί. Δε μιλούσαν. Τις κοίταξα για λίγο. Ίσως με αντιλήφθηκαν. Δε με κοίταζαν. Συνέχιζα να τις κοιτάζω για λίγο και τα ξέχασα όλα. Γιατί μου έκανε τόση εντύπωση. Ήταν οι μόνες που δε φοβόντουσαν την οπτική επαφή. Δε φοβόντουσαν μήπως τους κλέψω το μυστικό. Γιατί ήξεραν ότι δεν είχε σημασία πλέον...