1.10.2013 | 18:47
Το παραδέχομαι.
Ζηλεύω. Ζηλεύω τα ζευγάρια. Τους ερωτευμένους. Ακόμη κι όταν καταλαβαίνω πόσο fake είναι όλο αυτό που θέλουν να προβάλουν. Κι ας ξέρω πόσο ποζέρια-επιδειξίες είναι. Κι ας τους βρίσκω αχώνευτους. Κι ας τους βρίσκω δήθεν... Κι ας... Κι ας... Και τους ζηλεύω γιατί εγώ δεν το έχω ζήσει ποτέ. Δεν ήθελα κάτι πρόχειρο, ήθελα κάτι πολύ ουσιαστικό. Και ούσα αφόρητα ρομαντική, αν δεν ερωτευτώ δύσκολο να κάνω σχέση. Αλλά γιατί να ζηλεύω? Παράλογο δεν είναι? Και τελικά μήπως αδίκως περιμένω? μήπως πρέπει και εγώ να συμβιβαστώ? Όμως ούτε θέλω, ούτε και μπορώ.Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει...
