ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ρε φιλε χθες, περπατουσα στη διονυσιου αρεοπαγιτου μονη μου φρικαρισμενη.φρικαρισμενη για ολα: για ανυπαρκτους φιλους, ανυπαρκτους γκομενους, ανυπαρκτα λεφτα, ανυπαρκτη ζωη γενικοτερα.ξαφνικα ενιωσα την αναγκη να τα στειλω ολα στο διαολο και μετα αναρωτηθηκα:"αφου δεν εχεις τιποτα κοπελα μου, τι θα στειλεις στο διαολο ακριβως? σε εχουν ηδη προλαβει κ σε στειλανε πρωτοι".για χιλιοστη ογδοη φορα καταλαβα οτι ειμαι τελειως μονη μου."φιλοι" ο ενας απο'δω, ο αλλος απο'κει και ο καθενας τη ζωη του.γκομενοι ουτε για δειγμα, αλλα ακομη κι ενας που γνωρισα προσφατα δε δειχνει ιδιαιτερο ενδιαφερον ενω κατι συνεβη μεταξυ μας, δε δειχνω κ εγω ιδιαιτερο ενδιαφερον γιατι δε δειχνει αυτος και παει λεγοντας.δουλεια οκ, ναι εχω, και ναι ενταξει, ειμαι ευγνωμων τουλαχιστον γιαυτο, γιατι ξερω οτι καποιοι αλλοι εκει εξω περνανε δυσκολα.σχολη ανυπαρκτη μιας και πραγματικα δεν ξερουμε αν θα εχουμε αυριο καθηγητες για μαθημα.και γενικοτερα για χιλιοστη ογδοη φορα αντιλαμβανομαι ποσο ηλιθια ζωη εχω. δε μπορω να τα πω κ πουθενα εντομεταξυ γιατι θα αρχισει παλι το κραξιμο, και ειλικρινα δεν αντεχω αλλο να ακουω κραξιμο γι'αυτα που νιωθω κ αυτα που σκεφτομαι.με κουραζει.με εξαντλει ρε φιλε.δε θυμαμαι απο ποτε εχω να ακουσω καλη κουβεντα απο καποιον. ακομη κι ο γκομενος που γνωρισα μια καλη κουβεντα δε μου εχει πει. ουτε καν ενα κοπλιμεντο, ενα κατι ρε παιδι μου.ξερω οτι κανεις δεν καταλαβαινει. πιθανοτατα θα σκεφτειτε κι εσεις το ιδιο πραγμα: οτι μου χρειαζεται ενα κραξιμο.αλλα αληθεια σας λεω, δε μπορω να αλλαξω τιποτα. ενω θελω, δεν εχω ορεξη, δεν εχω διαθεση, δεν εχω ανθρωπους.μ'αρεσει που ηθελα να στειλω και κατι στο διαολο. το μοναδικο που εχει μεινει για να το στειλω ειμαι εγω...αλλα να μου πεις... παντα αυτο μενει στο τελος. εμεις.