ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τον κόσμο όλο. Και νόμιζα πως μου γράφεις στις εξομολογήσεις και στις αφιερώσεις, κι απαντούσα κιόλας λες και κάτι θα γίνονταν. Παράνοια.Και το αποτέλεσμα? Έκλαιγα 5 ώρες ασταμάτητα μόνη στο σπίτι Παρασκευή βράδυ, σηκώθηκα γιατί με ζώνουν τα φίδια απ'τα χαράματα και τα μάτια μου δεν ανοίγουν απ'το πρήξιμο.Η σκληρή πραγματικότητα? Οτι εμείς έχουμε να μιλήσουμε ένα μήνα, κι εσύ φαίνεσαι μια χαρά. Δεν θα γυρίσεις, έχει τελειώσει.Πρέπει να την αποδεχτώ και να προχωρήσω παρακάτω.Κι όλα αυτά τα μηνύματα που έχω γράψει για σένα εδώ αν στα έστελνα προσωπικά νομίζω θα τρόμαζες. Υπάρχουν τόσοι τρόποι για να βρει αντίκρυσμα αυτό που θέλεις να πεις, και αυτός δεν είναι ένας απ'αυτούς. Για μένα η εικονική πραγματικότητα σταματάει εδώ.