19.10.2013 | 18:02
Από ένα μυθιστόρημα που γράφω...
"...Ποτέ δεν θα ήθελα να παρασυρθώ και να μιλήσω στην Σ. για τα προσωπικά μου και τα του σπιτιού μου. Την εκτιμώ και τη σέβομαι αφάνταστα σα γυναίκα, έκανε πράγματα πρωτοποριακά για τη γενιά της, τη θαυμάζω χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγκρίνω και τα πάντα όσα έκανε και κάνει και λέει. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Αν παρεξηγήθηκε ωστόσο για αυτό, για το ότι δηλαδή δεν θα ήθελα να της μιλήσω, κακώς, δεν θα έπρεπε να παρεξηγηθεί. Με τη στάση μου της έδειξα σεβασμό και εκτίμηση, αλλά ούτε μητέρα μου ήταν ούτε θεία μου, ούτε κάποια πολύ κοντινή μου φίλη. Για αυτό το λόγο και την απέφευγα, μάλλον όχι την απέφευγα αλλά δεν επιδίωξα περαιτέρω να τη συναντήσω. Βρισκόμουν και βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη ψυχική κατάσταση και δεν ήταν το άτομο ακριβώς όπου θα ήθελα να εμπιστευτώ τί μου συνέβαινε. Ένιωθα ότι είχε καταλάβει αρκετά καλά τί συμβαίνει αλλά δεν μπορούσα--ούτε και ήταν πρέπον-- να της μιλήσω. Αν σου παραπονέθηκε δεν έπρεπε να το λάβεις τόσο σοβαρά υπόψιν και να φερθείς τόσο σκληρά όπως φέρθηκες...και τόσο άδικα...Είναι πολύ δύσκολο να είσαι εσύ, το αναγνωρίζω, το καταλαβαίνω σε νιώθω...Αλλά μην είσαι άδικος... Ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του βλέψεις, πρέπει να σκεφτεις πολύ και να κρίνεις και να μην τυφλώνεσαι από τα πάθη σου...Νιώθω τόσο άσχημα που φέρθηκες έτσι...και για μένα και για σένα..."