30.10.2013 | 00:59
ερχομαι σε βλεπω
και μετα ειμαι χαλια εχω πεσει ψυχολογικα γτ αδυνατιζεις πολυ γτ δεν προσεχεις τον εαυτο σου..τι εχεις τελοσπαντων?ακομα συνεχιζεις την χαζο δουλειες σου,το χρωμα του δερματος σου εχει χαθει..που εισαι?γτ ολα αυτα?γτ φοβασαι τοσο να γινεις ανθρωπος?γιατι?γιατι?θα πεθαινα για σενα..θελω να σου δωσω λιγο απο τη ζωντανια μου αλλα αργοπεθαινω και γω μερα τη μερα..χανω τις δυναμεις μου..δεν φοβαμαι το θανατο πια..καθρεφτιζομαι σε σενα και αυτη τη φορα δεν ειδα τιποτα ωραιο εκτος απο την αναγκη μας για επικοινωνια που ηταν τοσο δυνατη και με κανε να ξεχασω ολα τα αλλα..και συ τα ιδια ενιωσες το ξερω..παντα τα ιδια νιωθουμε..λες και ειμαστε φτιαγμενοι απο την ιδια ψυχη..μπορει σ'αυτη τη ζωη να συνανταμε εμποδια..και δεν ξερω αν θελουμε να τα ξεπερασουμε..