ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, ούτε τι να πρωτοπώ..Πάνε περίπου 10 χρόνια από τότε που την είδα για 1η φορά.. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή. Μπήκε μέσα στην αίθουσα και ήταν λες και με χτύπησε κεραυνός! Όλα γέμισαν φως! Ήταν σαν άγγελος! Θυμάμαι πως είχα ανατριχιάσει και πως είχα μείνει να την κοιτάω μέχρι να καθίσει σαν χαμένος! Ήξερα μέσα μου, πως εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου είχα συναντήσει τον Έρωτα της ζωής μου..Την έβλεπα 3 φορές τη βδομάδα, κάθε βδομάδα.. Έξυπνη, σοβαρή, πανέμορφη.. Θεέ μου.. Τα μάτια μου την έκαναν ακόμη πιο τέλεια. Τα χρόνια περνούσαν και ήξερα πως κάποια στιγμή το φροντιστήριο θα τελείωνε και δεν θα είχα την πολυτέλεια να μαι έστω κοντά της.. έστω να την κοιτάω κλεφτά.. Τον τελευταίο χρόνο, ένα απόγευμα του Οκτώβρη και ενώ είχαμε διάλειμμα, της είπα: "Έλα λίγο έξω..". Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή. Τα λόγια μου ήταν: "Θέλω να ξέρεις πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Αυτό, τίποτα άλλο". Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε κάτι που δεν θυμάμαι, μάλλον πως ήταν με κάποιον άλλο. Δεν ήξερα πώς να την πλησιάσω, ήμουν μικρός, άμαθος. Μετά από 'κείνο το βράδυ δεν της μιλούσα πια, τα είχα χάσει όλα..Την είδα πρόπερσι τυχαία στο δρόμο, ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, δεν μπορούσα να πω κάτι άλλο καθώς ήξερα πως ήταν σε σχέση εδώ και 3 χρόνια.. Είχα μείνει να χαμογελάω αφού χωριστήκαμε, μέχρι και η μάνα μου με ρωτούσε σπίτι: "Τι έγινε αγόρι μου και γελάς όλη την ώρα σαν χαζός???".Άλλες 2-3 φορές την έχω δει από τότε, εκείνη όμως όχι..Τώρα πια οι συνθήκες δεν μου επιτρέπουν να κάνω τίποτα.. δεν γίνεται.. Αδιαπραγμάτευτο. Το μόνο μέρος που μπορώ και την συναντάω είναι τα όνειρά μου. Όπως χτες το βράδυ..