ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι εδω, σε ενα μερος ξενο, που οσο και να προσπαθω να το συμπαθησω δεν τα καταφερνω. Γυρω μου ανθρωποι με τους οποιους δεν εχω κανενα κοινο, να μιλανε για πραγματα που για μενα δεν εχουν ουσια. Κοιτω εξω απο το παραθυρο και βλεπω εναν γκρι ουρανο και σκεφτομαι αν εκανα καλα που ηρθα. Σκεφτομαι τι θυσιασα. Παρατησα μια δουλεια, οχι και την καλυτερη μου, αλλα με καλες προοπτικες. Παρατησα μια χωρα την οποια λατρευα...και οχι αυτη δεν ηταν η Ελλαδα. Παρατησα 5 ανθρωπους που αγαπουσα και τωρα ειμαι εδω, για αυτον. Για να δοκιμασω. Να πορευτω μαζι του, να πορευτει μαζι μου. Ετσι ηταν το σχεδιο.Ομως δεν μπορω να ενσωματωθω. Ουτε με τους φιλους του, ουτε στο περιβαλλον, ουτε στην χωρα. Εχω παθει καταθλιψη. Βγαινω εξω και γυριζω κλαιγοντας. Δεν θελω να βγαινω εδω. Δεν βρισκω δυναμη να στειλω καν ενα βιογραφικο. Ακυρωνω τον εαυτο μου στα παντα. Νιωθω υπερτατα λιγη αναμεσα στους φιλους του. Αυτοι ειναι ολοι πιτσιρικαδες, με μεταπτυχιακα, δουλειες και ολο τον χρονο μπροστα τους! Νιωθω οτι ηδη τα κοριτσια με σχολιαζουν. Απο την αλλη,μπορει να ειμαι απλα υστερικη και καχυποπτη. Δεν ξερω. Ειμαι τελειως μονη. Ισως και πιο μονη απ οταν ημουν πραγματικα μονη, με αυτον μακρια μου. Νιωθω μια υπερτατη μαυριλα. Ανυμπορη...πως να σας το εξηγησω. Απο την αλλη αυτος τα βλεπει ολα αυτα και μου λεει οτι θα συνηθισω. Οτι δεν θα ειναι παντα ετσι.Οταν εχω εκρηξεις -οπως σημερα- απλα πλακωνομαστε.Πνιγομαι ρε παιδια. Δεν αντεχω. Αερα..! Θελω αερα..!!! Μια εις διπλουν ξενιτεμενη