ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έχει επηρεάσει όλη μου τη καθημερινότητα,κυριολεκτικά.Θυμάμαι ήμουν παιδί που τελευταία φορά έκανα όνειρα.Προσπάθησα πολύ,αλλά τελικά πήγα σε γιατρό και μου έγραψε αντικαταθλιπτικά.Αν με δεις έξω δεν θα το καταλάβεις ούτε στιμή.Για να μη στεναχωρώ τους γονείς μου στα 16 περίπου αποφάσισα να το κρυβω.Ήταν από τα λίγα που κατάφερα στη ζωή μου και νόμιζαν ότι είμαι καλά,εκτός τοότι θεωρούσαν ότι είμαι ένα απλό άτομο με αυξημένο άγχος.Σε ψυχολόγο πήγαινα για χρόνια,πεταμένα λεφτά.Από τους καλύτερους,αλλά δεν βοηθήθηκα.Έπρεπε να είχα σταματήσει στον ένα χρόνο αφού δεν έβλεπα διαφορά.Βλέπω όλους τους συνομήλικους να χαίρονται τη ζωή ,να χαμογελούν στα πιο δύσκολα.Εγώ είμαι κάθε μέρα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου.Αν ακούσω ότι κάποιος πέθανε καταρρέω,είμαι χάλια.Και χωρίς να τον ξέρω.Θέλω να είμαι φυσιολογική.Δεν θυμάμαι πως είναι πια αυτό.Να χαμογελώ χωρίς ταχυκαρδίες και βαριά μελαγχολία,να στεναχωριέμαι χωρίς να θέλω να αυτοκτονήσω.Να προσπαθώ στη ζωή χωρίς να με καταβάλλει αυτο το αποπνητικό άγχος και η κατάθλιψη.