ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναγκάστηκα να φύγω. Είδα μια φωτογραφία της περιοχής που ζούσα. Μία από ψηλά σε ένα site για την πόλη. Το σπίτι μου το άφησα με απίστευτο πόνο. Το έχασα σε μια στιγμή. Η φωτογραφία με έκανε και δάκρυσα. Η γειτονιά μου. Η ζωή μου. Δεν τα έχω πια. Έχω άλλα και μάλιστα ίσως καλύτερα. Αλλά έχασα το σπίτι μου και την ζωή μου. Ξέρω τους δρόμους και τα σπασμένα πλακάκια σπιθαμή προς σπιθαμή. Ξέρω τους τοίχους και τα συνθήματα πάνω τους στο εκατοστό. Μπορώ να περπατήσω νοητά στο σούπερ μάρκετ και το φούρνο με ακρίβεια φοβερή. Το σπίτι μου, η ψυχή μου έμειναν χαμένα. Μυρωδιές, ο ήλιος ανάλογα με την εποχή, το φάντασμά μου στους δρόμους, τα νιάτα μου. Όλα είναι μόνο στο μυαλό μου. Τα έχασα.Δεν είμαι ούτε μόνος ούτε δυστυχισμένος αλλά κάτι φορές νιώθω ότι ξεριζώθηκα και τότε αισθάνομαι κατάμονος και φτωχός. Την αγάπησα την Αθήνα μου και ακόμα την αγαπώ. Μα πιο πολύ τους ανθρώπους που έχασα. Η γειτονιά μου η άσχημη, το σπίτι μου. Η οικογένειά μου. Ζω σε άλλη χώρα αλλά το σπίτι μου σε αυτή τη φωτογραφία το βρήκα ανάμεσα σε χιλιάδες. Δεν είναι τα ντουβάρια. Είναι ότι έζησα μέσα σ' αυτά.