ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είτε γιατί χαθήκαμε, είτε γιατί αραιώναμε, είτε γιατί αλλάξαμε... Σημασία έχει ότι είμαι μόνη με το αγόρι μου πολλά χρόνια σχέσης.Είχαμε τη παρέα μας, είχαμε τις φίλες μου και τους φίλους του αλλα δε ξέρω πως βρεθήκαμε χωρίς κανέναν λόγο οι δυο μας, μόνοι!Γνωρίσαμε ένα ζευγάρι και βγαίνουμε οι τέσσερείς μας, είμαστε κοντά στα 30 χα πάλι καλά και μια φορά τη βδομάδα κάτι είναι. Ακόμη και η κολλητή (μόνη που μου έμεινε απο το δημοτικό) δουλεύει και βλεπόμαστε μια στο τόσο.Μου έλειψε η παρέα, που βγαίναμε κάθε μέρα για καφέ, έστω στη πλατεία, τώρα μεγαλώσανε δε κάθονται πια εκεί. Μου έλειψαν τα γέλια, οι πλάκες, τα αστεία, οι χαζομάρες μας ακόμη και τα πειράγματα που μερικές φορές με πείραζαν αλλά μετά απο λίγο τα ξεχνούσαμε κ όλα πάλι καλά. Ακόμη και το καθημερινό ζάλισμα να βγώ για καφέ ακόμη και όταν ήμουν άρρωστη, μου έλειψε κ αυτό. Μου έλειψαν οι ανταλλαγές απόψεων, να παίζουμε taboo και τάβλι στις καφετεριες. Να μαζευόμαστε σπίτι να βλέπουμε ταινίες και να παραγγέλνουμε γύρους. Να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα. Να γιορτάζουμε μαζί τις πρωτοχρονιές και την Ανάσταση όπως κάναμε τόσα χρόνια, τις τελευταίες δύο πρωτοχρονιές είμασταν οι δυο μας με το αγόρι μου ο καθενας στο σπίτι του με την οικογένειά του. Δεν πήγαμε πουθενά.Κάτι χάλασε, κάτι άλλαξε, ίσως ήταν γραφτό; Δεν μαλώσαμε με κανέναν, βρισκόμαστε, αλλά σπάνια, ο καθενας έχει βρεί άλλες παρέες, άλλος έκανε σχέση και βγαίνει με την παρέα της κοπέλας του, άλλη ετοιμάζεται για γάμο και πάει για φαγητό στα πεθερικά κανένας δεν έχει χρόνο για έναν καφέ. Παίρνεις τηλέφωνο και σου λένε, "καλά είμαι, να κανονίσουμε μωρε καμια μέρα να μπορώ" και εξαφανίζεται για μήνες. Εγώ σε πήρα για σήμερα ή αύριο, όχι δε μπορώ θα σε πάρω εγώ. Καλά. Και όταν καταφέρουμε να βγούμε; οι στιγμές είναι αμήχανες, σαν να μην έχουμε κάτι να πούμε... Νιώθω μοναξιά και μελαγχολία. Η ανεργία με κανει ακόμη χειρότερα,να μη μπορώ να γνωρίσω κόσμο και να συναναστρέφομαι μαζί τους.Αλλάξαμε; Μεγαλώσαμε; Τι έγινε ρε γαμώτο; Μου λείπετε!