ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν υπάρχει πιο ηλίθιος άνθρωπος από αυτόν που δένεται τόσο με τους ανθρώπους ώστε όταν κάτι πάει πολύ άσχημα να μην μπορεί να ανταποκριθεί όπως πρέπει στην καθημερινότητά του και τη ζωή του. Που να μην έχει το κουράγιο μόνος του να συνεχίζει όσα πρέπει για τη ζωή του και τα επαγγελματικά του. Που έχει ανάγκη να ξέρει πως κάποιος είναι δίπλα του, τον στηρίζει, υπάρχει κάποιος να του κρατησει το χέρι. Οι άλλοι πώς μπορούν και τα διαχωρίζουν; Και ό,τι και να περνάνε στις προσωπικές και όποιες σχέσεις δεν περνάει στην πορεία τους;; Εγώ ανήκω στους πρώτους, τους ηλίθιους. Που πασχίζω να σταθώ στα πόδια μου τελείως μόνη. Που κλαίω που δεν έχω στο πλευρό μου τον άνθρωπο που αγάπησα τόσο. Που δυσκολεύομαι να ζήσω αυτήν την πραγματικότητά μου. Που φοβάμαι να ζω τα πάντα χωρίς να μπορώ να του εκφράσω τα όσα κατάφερα. Που ακόμα δεν βάζω τη δύναμη που πρέπει και να πω ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, ΜΟΥ ΑΞΊΖΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ να είμαι καλά και να τα καταφέρω. Που δεν περιμένω και δεν έχω την υπομονή και την εμπιστοσύνη που πρέπει στην ζωή αλλά απελπίζομαι με το τώρα μου που με φοβίζει. Αλλά θα τα καταφέρω. Γιατί ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανείς να με στηρίξει ο Θεός μου έδωσε τη δύναμη της σωστής σκέψης, του να ξέρω πώς και γιατί έφτασα εδώ. Και ίσως γιαυτό να με άφησε μόνη σε όλο αυτό. Γιατί θέλει αυτή τη φορά να τα καταφέρω τελείως μόνη. Μακάρι να ξυπνάω με προσμονή για όσα θα καταφέρω και όσα καλά θα έρθουν και όχι με την ανησυχία του τι γίνεται τώρα. Μακάρι να το καταφέρω αυτό, γιατί από τότε και μετά θα πάνε όλα καλά.