ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά...σε θέλω. Ναι. Σε θέλω πολύ. Και μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε φαντάζομαι.Το ξέρω πως δεν ταιριάζουμε. Καθόλου. Σκεφτόμαστε τελείως διαφορετικά. Είμαστε από διαφορετικούς κόσμους. Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Δεν γίνεται. Αυτό πίστευα τουλάχιστον. Γι' αυτό και σε απέρριπτα επανειλημμένα. Όσο κι αν εσύ επέμενες, όσο κι αν ήσουν διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για μένα. Εγώ σε απέρριπτα. Σε πλήγωνα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να γίνει σκληρός μαζί σου. Αναίσθητος. Και σε πλήγωνα. Κανείς ποτέ δεν είχε επιμείνει τόσο πολύ για μένα. Δεν το καταλάβαινα. Δεν καταλάβαινα γιατί κάποιος να προσπαθεί τόσο για κάποιον που του φέρεται με τέτοιο τρόπο. Που προσπαθεί επίμονα να του δείξει πως δεν υπάρχει μέλλον μεταξύ τους. Τώρα πια καταλαβαίνω. Γιατί ήξερες. Γιατί μπορούσες να δεις πέρα απ' τα λόγια μου και τις πράξεις μου. Γιατί μπορούσες να δεις μέσα στα μάτια μου. Να δεις και να καταλάβεις πως δεν σε απορρίπτω γιατί δεν σε θέλω, αλλά γιατί κάποια άλλη παράλογη δύναμη μέσα μου μού έλεγε πως δεν γίνεται. Κι έπρεπε λοιπόν να φτάσει η στιγμή να σε πείσω να εγκαταλείψεις τις προσπάθειες, και να πάψεις πια να ασχολείσαι μαζί μου για να καταλάβω κι εγώ το λάθος μου. Να καταλάβω πως όσο και να μη γίνεται εγώ σε θέλω. Πολύ. Κι ας ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους χωρίς καμία επικοινωνία. Τώρα όμως είναι αργά. Τώρα έχω δώσει ένα τέλος σε όλα. Κι αυτός ο γαμημένος μου εγωισμός δεν μ' αφήνει να σε πάρω ένα τηλέφωνο να παραδεχτώ το λάθος μου. Και αυτή η γαμημένη μου ανασφάλεια συνεχίζει να μου υπενθυμίζει πως ακόμη και να το κάνω, ποτέ δεν θα καταφέρω να απολαύσω το να είμαι μαζί σου στο έπακρο, γιατί πάντα η σκέψη του δεν γίνεται θα δεν θα πάψει να τριγυρνάει στο μυαλό μου...Κι όμως. Δεν έχω θελήσει ποτέ άνθρωπο πιο πολύ από σένα.