ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έτσι νιώθω... Δεν κοιμάμαι, δεν τρώω. Νιώθω λες και όλος ο κόσμος κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς, άλλοτε πιο γρήγορα και με αφήνει πίσω, άλλοτε πολύ αργά για να με φτάσει. Γίνομαι ανυπόφορος στους γύρω μου και ακόμα και σε παρέες νιώθω απίστευτη μοναξιά. Προσπάθησα δύο φορες να αφαιρέσω τη ζωή μου και το έχω σκεφτεί πολλές περισσότερες. Προοδευτικά πέρασα απο μεγάλες μεταπτώσεις σε απώλεια συναισθημάτων και ενδιαφέροντος για τη ζωή γενικά. Όλα όσα προκαλούσαν χαρά ή ευχαρίστηση είναι πλέον εντελώς αδίαφορα. Μετά από καιρό που υπέφερα και δοκίμασα τα πάντα (νόμιμα ή μη) νόμιζα οτι βρήκα έναν τρόπο (ή λόγο καλύτερα) να ελπίζω σε κάτι. Χάνοντας ακόμη και αυτό το ενδιαφέρον στη ζωή μου με το χειρότερο τρόπο, βρίσκομαι στη χειρότερη κατάσταση που έχω βρεθεί ποτέ. Και τώρα που ξημέρωσε ακόμη μια φορά με τις λιγοστές στιγμές ύπνου μου συνοδευόμενες πολύ στενά από εφιάλτες, η μέρα που έρχεται μοιάζει αβάσταχτη και πολύ απαιτητική για μένα. Κάθε τι μοιάζει πια καταδικασμένο να αποτύχει και κάθε αποτυχία πονάει όλο και περισσότερο, ενώ είναι όλο και δυσκολότερο να ξανασταθώ στα πόδια μου. Δε ξέρω αν πρέπει να εύχομαι να υπάρχει κάποιος που με καταλαβαίνει ή να εύχομαι κανείς να μη νιώθει ή νιώσει ποτέ έτσι, αλλά θέλω επιτέλους να ξυπνήσω μια μέρα χαμογελαστός,επιτέλους περήφανος για τον εαυτό μου και ερωτευμένος βαθιά με τα δυο όμορφα και αθώα μάτια που με συντροφεύουν.Ευχαριστώ και αντίο