ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γύρω στα 30 και δηλώνω οτι εχω βαρεθει τον ανταγωνισμό μεσα στο σοι μου, τη δουλεια μου και γενικως. Μολις γνωρισω καποιον, αμεσως να μου πει 'ποσο μεγαλη' την εχει (και οι γυναικες). Ειναι λες και οι ανθρωποι εχουν ξεχασει οτι μπορουν να συνδεθουν φιλικα χωρις να ανηκουν στην ιδια ποδοσφαιρικη ομαδα ή ταξικη συνειδηση ή κομμα. Ακομη και με τα αδερφια μου, υπαρχει τρελος ανταγωνισμος, και με στενοχωρει γιατι οσο πιο ψηλα στοχευω στη ζωη μου, τοσο περισσοτερες επιθεσεις κατω απο τη μεση δεχομαι απο αυτους που θα επρεπε να με στηριζουν κατα την γνωμη μου.Φιλες παλιες βεβαια παραμενουν και επιστρεφουν μετα απο διαλλειματα, και τελικα μονο οσοι σε ξερουν απο τα παιδικα χρονια σου δινουν μια ευκαιρεια να μην σε κατασπαραξουν οταν ξεμυτισεις λιγο επαγγελματικα ή προσωπικα προς την επιτυχια, που παραμενει παντα στοχος και σχεδον ποτε πραγματικοτητα. Σε αυτη τη φαση της ζωης μου εχω μαθει να μην εξηγω πια τους στοχους μου σε κανεναν αφου το πρωτο πραγμα που κανουν ειναι να μου βαλουν εμποδια.Δεν καταλαβαινω ομως γιατι τοσο τρελος ανταγωνισμος... Οταν εγω βλεπω εναν ευτυχισμενο ανθρωπο, δεν σκεφτομαι 'α πως να του κοψω την ευτυχια...'. Τελευταιως εχω την εντυπωση οτι περιτρυγιριζομαι απο πολυ θλιμμενους ανθρωπους που οσα χρηματα ή εξουσια κι αν εχουν, καταντανε να ζηλευουν με το παραμικρο, ακομη και φτωχους. Ο φθονος ειναι πολυ ασχημο πραγμα, αλλα δεν περιμενα να χαρακτηριζει τους περισσοτερους. Ενας πραγματικα ευτυχισμενος ανθρωπος ποτε δεν νιωθει φθονο, για κανεναν και τιποτε.