ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να εξομολογηθώ κ γώ. Έχω ένα άγχος μεγάλο. Είμαι απο Θεσ/νίκη, ειμαι 30 ετών, ζώ με τους γονείς μου. Είμαι άνεργη. Εργάστηκα με τα 5μηνα κ βοηθούσα για τα προς το ζείν. Ψάχνω δουλειά κ δεν βρίσκω τίποτα. Το βράδυ όταν πέφτω για ύπνο κάνω τις πιο απαισιόδοξες σκέψεις γιατι με την κατασταση που επικρατεί δεν μου επιτρέπεται να σκεφτώ κ αισιόδοξα. Ο πατέρας μου βγαινει στη συνταξη σε 1 βδομαδα κ σκεφτομαι: πώς θα τα βγάλουμε πέρα με ένα δάνειο που τρέχει τώρα που ο πατέρας μου θα παιρνει μόνο 1.000 ευρώ σύνταξη κ με αυτα πρεπει να συντηρησει ολοκληρο σπιτι. Πώς θα πληρώνει τη δόση του δανείου, πώς θα πληρώνει τη ΔΕΗ, το τηλέφωνο, τη συντηρηση της γιαγιας που εχει γεροντική άνια κ παιρνει μια συνταξη των 400 ευρω, το φαγητο στο σπιτι, τη θερμανση. Δεν ημασταν ποτέ σπάταλη οικογένεια, ουτε αγαπούσαμε τα λούσα. Μια ζωη τις βασικές μας ανάγκες κοιτούσαμε να καλυψουμε κ τα καταφέρναμε. Τώρα ομως ουτε αυτό δεν μπορεί να γίνει. Είναι άδικο.