ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έστριψα τσιγάρο, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και μόλις κάθησα στον καναπέ συνειδητοποίησα ότι σα να κουράστηκαλίγο σήμερα. Ξύπνησα πρωί για να απολαύσω τον καφέ μου με την ησυχία μου. Μετά είχα δουλίτσες, να ανάψω το τζάκι να προλάβει να ζεσταθεί το σαλόνι, να βάλω σκούπα, να μαγειρέψω... Όχι, ότι με πειράζει, ίσα ίσα. Γιατί έχω καλούς φίλους και μ' αρέσει να τους περιποιούμαι πού και πού. Και τους αξίζει κιόλας. Εξάλλου μ' αρέσουν πολύ τα κυριακάτικα μεσημέρια, που μαζευόμαστε και τρώμε όλοι μαζί κι είμαστε χαλαροί. Όλα είναι πιο ωραία/ πιο υποφερτά, άλλωστε, όταν τα μοιράζεσαι. Το ξέρω, ανεξάρτητα που έχω "κλειστεί" τελευταία. Τελοσπάντων. Μετά έφυγαν. Έκλεισα την πόρτα πίσω τους κι άρχισα να συμμαζεύω, να γυρνάω στην τακτοποιημένη ζωή μου. Και τώρα πήρα μια στιγμή για να χαμογελάσω, επειδή περάσαμε τόσο καλά. Κι άλλη μια, για να αναλογιστώ ότι είμαι τυχερή, που έχω καλούς φίλους, ότι είναι ωραίο να έχεις γύρω σου άτομα, για τα οποία νοιάζεσαι και νοιάζονται κι αυτά. Αλλά, να μωρέ, παρ' όλα αυτά (ξανα)έκανε την εμφάνισή του αυτό το, μικρό μεν ισχυρό δε, κομματάκι του εαυτού μου, που είναι λίγο άπληστο. Που θα ήθελε να υπάρχει ένας ακόμα, κάποιος, που δε θα με βοηθούσε, αλλά θα μου μίλαγε, θα μου έκανε λίγη παρέα όσο έπλενα τα πιάτα. Και που θα με περίμενε στον καναπέ με μια αγκαλιά ανοιχτή, για να χαλαρώσουμε μαζί αυτό το κυριακάτικο βράδυ.