ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι αυτο το κωλοφερμουάρ που έχω στο στόμα μου -στα δάχτυλά μου, είναι μάλλον πιο ακριβές, μια και πια δεν μιλάμε τόσο, όσο γράφουμε, για να επικοινωνήσουμε- να μη μπορεί να μείνει κλειστό! Κι όλο να θέλω να σου πω ξανά πως σ'αγαπάω, ενώ ξέρω πως το μόνο που θα κατάφερνα αν μου ξέφευγε, θα ήταν να σε χάσω για πάντα από ζωή μου, και ξέρεις... αυτό το λίγο που μου έχει μείνει από σένα, είναι μέσα μου τόσο πολύ... Γιατί ρε γαμώτο να μην έχω κάπου ένα κρυφό πλήκτρο delete, για να μπορέσει να ησυχάσει επιτέλους το μυαλό μου, και να πω "δε μου λείπει πια. όλα είναι καλά"; Γιατί να πρέπει τόσο καιρό μετά να σε έχω ακόμα ανάγκη -να θέλω να μοιράζομαι τα μικρά και τα μεγάλα, τα καλά και τα στραβά μαζί σου, όπως όταν ήμασταν μαζί; Γιατί κανείς να μην μπορεί να πάρει τη θέση σου, όσο και να θέλει, όσο και να προσπαθεί; Είναι κάτι μέσα μου σπασμένο, χαλασμένο και δε μπορεί να ισορροπήσει μετά το χωρισμό μας;