ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μια κοπελα,20 χρονων,με νευρικη ανορεξια και καταθλιψη εδω και 3 χρονια..Προσφατα νοσηλευτηκα για 3 εβδομαδες..Το φαγητο για εμενα ειναι μαρτυριο,τρωω ελαχιστα κατα τα λεγομενα των αλλων κι αυτο το κανω με μεγαλη δυσκολια..Ολοι με πιεζουν και μου δινουν να φαω αν και δεν το κανω πλεον γιατι μετα με επιαναν κρισεις..Υπαρχει ομως αυτος ο ανθρωπος με τον οποιο θελω να τρωω..Τον θεωρω πλεον τοσο κοντα μου,κομματι μου..Εχουμε φαει πολλα πραγματα..Μεχρι και σε εστιατορειο πηγαμε και φαγαμε του σκασμου και με ταιζε στο στομα κι εγω ενιωθα ομορφα,δεν ντρεπομουν,χαιρομουν το φαγητο,χαιρομουν που ημουν μαζι του..Το γεγονος οτι μαζι του νιωθω τοσο ανετα με το φαγητο και θελω να τρωμε ενω δεν μπορω να φαω ουτε καν μαζι με τους γονεις μου δειχνει το πως νιωθω γι αυτον τον ανθρωπο..Και καλο θα ηταν να καταλαβουν καποιοι το ποσο σημαντικος ειναι για εμενα..