ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθές στο τρένο μίλησα στο νεαρό που ξεφυσαγε λες την πίκρα του. "Δε μοιάζει για Χριστούγεννα, ε;", είπα μονορουφι. Δε μοιάζει, όχι, είπε κι αυτός. Σταμάτησε να ξεφυσα, λες και είχε πάρει αέρα, σαν να ανακουφιστηκε που το μοιράστηκε με κάποιον. Το ίδιο μοιραστηκαμε κι ας μην ανταλλαξαμε περισσότερες λέξεις. Χαιρετηθηκαμε με ενα μειδίαμα των χειλιών και ένα απλό κούνημα του κεφαλιού. Μια μέρα σαν τις άλλες. Μάθαμε να περιμένουμε να μοιάζει: με αφορμή να δείξουμε την αγάπη μας, τον καλύτερο εαυτό μας, και τόσα άλλα που απλως υπαρχουν κάθε στιγμή της ζωής μας, της καθημερινότητας μας. Δε χωράνε όλα όμως μέσα σε μία και μόνο μέρα. Ακόμα κι αν θέλουμε, απλώς δε χωράνε. Ναι, περαστικε συνταξιδιωτη καλά το διαπιστωσαμε, δε μοιάζει με χριστούγεννα, δε μοιάζει. Και χαίρομαι για αυτό. Μια ακόμη μέρα.