ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον περασμενο Απριλιο, στην δυσκολότερη και πιο σκοτεινη περιοδο της ζωής μου, εχοντας κλεστει ολοκληρωτικα στον εαυτό μου και σε 4 τοίχους, είχα γραψει την εξής εξομολόγηση:http://www.lifo.gr/confessions/view/58926?comments_page=4&comments_order=o#commentsΠοτε δεν απάντησα στα σχόλια και την στήριξη σας. Δεν ξερω γιατι δεν το έκανα. Έγραψα εδω, πρωτιστως για να μπορέσω καπου να τα πω, εφόσον εκεινη την περιοδο, δεν είχα κουραγιο να μιλησω σε κανεναν, σε φυσικο επιπεδο. Ήμουν τοσο πληγωμενος για να απαντησω σε ερωτήσεις φίλων, να δεχτω ένα χάδι συμπονοιας. Ήθελα μονο να συνειδητοποιησω την πιο τρομακτικη αλήθεια της ζωης μου, η οποία ήταν σταγόνα στον ωκεανο σε σχεση με τα υπόλοιπα.Θα πω παντως ότι τα μηνύματα σας, με συγκινησαν βαθιά. Και όχι μόνο! Με βοήθησαν. Με ανακουφισαν. Μερικά από αυτα ήταν κινητηριος δυναμη για να μου επιβαλλω ανασυγκρότηση και ψυχραιμια. Μετά από δύο μέρες, περίπου, αφότου έγραψα την εξομολόγηση, σήκωσα το ακουστικό και καλεσα τους υπεροχους ΓΟΝΕΙΣ μου!Οι στιγμές ήταν έντονες. Ακόμα και τώρα που σας γράφω, αναπολώντας τες, συγκινούμαι... Πήρα τηλέφωνο για να τους πω πως τους λατρευω, πως ειναι οι σημαντικότεροι για μένα ανθρωποι στον κόσμο και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα.Οι γονείς μου, πήραν την αδερφή μου και κατέβηκαν στην ΑΘήνα. Εκεί η αδερφή μου (σήμερα 18) έμαθε και την αλήθεια. Ειναι ενα υπεροχο, τρυφερο και ευφυές πλάσμα. Το μονο που έκανε όταν της το ειπαμε όλοι μαζι είναι να με παρει μια αγκαλια και να μου πει, έχοντας ξεσπάσει στα κλαματα πως με αγαπα και πως είμαι ο "αδερφούλης" της.Οι αλήθειες που έμαθα ύστερα, μπορω να πω ότι μονο ανώδυνες δεν είναι. Γιατί οι γονεις μου, στην Αθήνα γι'αυτο κατεβηκαν. Για να βαλουν ενα μεγάλο Χ στα ψέματα. Να προχωρήσουμε με καθε αληθεια, ειπωμένη. Εφόσον η αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, η οικογενεια μας, δεν μπορεί να απειληθεί από τίποτα.Η βιολογική μου μητέρα Ντανιέλα, ηλικίας 25 ετών (25 "έφυγε..."), ήταν οικιακη βοηθος της γιαγιάς μου (την οποία έχασα πριν δύο χρόνια), για 5 χρόνια. Η καταγωγή της ήταν από την Ρουμανία. Παντρεμένη με Έλληνα (τον βιολογικό πατέρα μου), εχοντας ζησει μια πολυ ταλαιπωρημένη ζωή, η τυχη δεν της χαμογέλασε ουτε και εδω. Η τραγική ειρωνεία είναι οτι η Ντανιέλα μεγαλωσε σε ορφανοτροφειο σε μια πόλη της Ρουμανιας, που ονομαζεται Φωξανη, κάτω υπό άθλιες συνθήκες. Έπασχε από διπολικη διαταραχη και ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγη.Με τα πολλά, αυτό το άτυχο κοριτσι, βρέθηκε ολομόναχη στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Στην γιαγιά μου έπιασε δουλειά, ενώ ήταν στην Ελλάδα μόνο λίγους μήνες.Γνωρισε καποιον αρκετά μεγαλύτερο της (ηλικίας γύρω στα 40) -τον ειχαν δει μονο 2 φορες- που καταγόταν από την Κρήτη και παντρευτηκαν σε διαστημα μονο λιγων μηνων. Ο ίδιος ο παππούς μου, μου έχει πει, οτι ερχοταν διαρκως σημαδεμένη, απο τον πρωτον κιολας καιρο του γαμου τους. Ακόμα και όταν ήταν έγκυος σε μένα, είχε έρθει στο σπιτι των παππουδων μου, με μελανιες στο προσώπο και κουρεμενο κοντό μαλλί. Ενώ οι παππούδες και η μητέρα μου, προσπαθησαν επανελλημένως να την βοηθήσουν ολα αυτα τα χρονια, προτεινοντας της να μεινει μαζι τους, εκείνη δεν δεχοταν για λόγους που δεν μπορω να γνωρίζω αλλά ίσως να μπορω να υποθεσω. Ότι ηταν φοβισμένη (;) ας πούμε. Ποιος ξέρει;Για να φτασω στο τελος και να μην σας ζαλίσω με πολλές λεπτομέρειες, η Ντανιελα σκότωσε τον άνδρα της, όντας 8 μηνων εγκυος. Το πως, ήταν κατι που αρνηθηκα να μαθω. Δεν θελω να ξέρω λεπτομερειες γι'αυτο.Εγώ γεννήθηκα ενώ η Ντανιέλα ήταν έγκλειστη στις φυλακές Κορυδαλλού. Έμεινα μαζί της μέχρι 11 μηνων, όπου έβαλε τέλος στη ζωη της δυο βηματα παραπερα απο μενα, από το μωρο της που κοιμοταν.Οι γονείς μου, νιόπαντροι τότε, και η μανα μου με τους γονείς της, οι μονοι που επισκέπτονταν και ενδιαφέρονταν για την Ντανιέλα (από την πλευρα του Κρητικου, σιγη ιχθυος...) συγκλονισμενοι απο την εξέλιξη, αποφασισαν να μην με αφησουν παρατημενο σε ενα ίδρυμα.Η διαδικασία μέχρι να γινω παιδι τους, διήρκεσε περίπου 14 μήνες, έως τότε παρεμεινα σε γνωστο ορφανοτροφείο της Αθηνας και οι γονεις και οι παπουδες μου, με επισκεφτονταν καθημερινα! Και το πιστεύω ότι το έκαναν.Το μόνο που έχω από την Ντανιέλα και μου το χάρισε ο παππούς μου, είναι μια φωτογραφια απο το Πάσχα του 90.Ένα εξαιρετικα ομορφο πλασμα, αλλα αγελαστο, με ματια που κοιτούν, σαν κατι να γυρεύουν. Δεν θα μάθω ποτέ τι γύρευε... Δεν θα μάθω ποτε ποσο υπεφερε, αν προλαβε να με αγαπησει. Ερωτήματα που δεν θα απαντηθουν ποτέ. Το μόνο που ηδη γνωριζω, ειναι πως ενώ η ζωή μου ξεκινησε με μια σειρα τραγικων καταστάσεων και ειμαι φορέας μιας βουβής και ασύλληπτης δυστυχίας, ειχα την τυχη να αποκτησω μια οικογένεια που μου προσφερε τοσο απλόχερα την αγάπη και την αφοσιωση της. Που μου διδαξαν αγάπη, ηθος, ανιδιοτέλεια και ανθρωπια. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι ευγνώμων για τους υπέροχους γονείς που μου έδωσε ο Θεός.Και πλέον πιστεύω σε αυτόν. Όποιος κι αν είναι, τον ευχαριστώ!Από τον Ιούνιο κάνω συνεδρίες με έναν υπέροχο (πρώτα απ'όλα άνθρωπο) ψυχολόγο, που με βοηθά να επουλώσω τις πληγές και να διαχειριστω με υγεια τις αληθειες που εμαθα και τα καταφερνω καλα μπορώ να πω! :)Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω μέσα απο την καρδια μου ολους εσας για τα μηνυματα που μου ειχατε στειλει, που με βοηθησαν να ανοιξω τα ματια μου. Πιστευω στην "καλοσυνη των ξένων". Πάντα πιστευα, κατι που συνειδητοποίησα ότι δεν ηταν τυχαιο...Αυτή την στιγμή σας γράφω από την Ξάνθη και στα διπλανά δωμάτια κοιμούνται οι 3 άνθρωποι μου (γονείς και αδερφή) και στο γραφείο που έχω το λάπτοπ, υπαρχει η κορνιζα της Ντανιελα, που μεταφερω οπου κι αν παω.Ευχομαι το 2014 να σας φέρει αγαπη. Δεν θα πω τιποτα αλλο. Η αγαπη εχει δυναμη να νικήσει τα παντα! Αρρωστιες και δυστυχιες. Η αγαπη!Φιλια σε ολους!