ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ώρα 03:50... Εδώ και μισή ώρα βρίσκομαι στη γέφυρα..Αντιλαμβάνομαι ότι η υγεία μου δεν είναι και στα καλύτερά της. Μου είπε η γιατρός, έχει να κάνει και με την ψυχολογία σου. Ο πονοκέφαλος δε σταματά με τίποτα.Κάθομαι στη γέφυρα, με φυσάει ένα πολύ όμορφο αεράκι και κλαίω... Κλαίω ασταμάτητα, δεν ξέρω τι να πω, σε ποιον να το πω, ποιος θα με καταλάβει και αν θα με καταλάβει.Σκέφτομαι ότι σε λίγες μέρες θα μπω μέσα, εκεί που τόσο καιρό φοβόμουν, αλλά τελικά βρήκα το θάρρος και θα μπω. Δε φοβάμαι πια. Μοναξιά στην πόλη, μοναξιά και κει...Ώρα 04:30...Ο αέρας έχει στεγνώσει τα δάκρυά μου. Μένω στη γέφυρα ακόμη, να σκέφτομαι και ξαφνικά κάθεσαι ακριβώς δίπλα μου εσύ. Κοιτάς μια εμένα, μια τη θάλασσα. Δεν ξέρω ποιος σε έστειλε, ξέρω ότι ντρέπομαι να σε κοιτάζω. Είμαι χάλια, αλλά για μια στιγμή τα ξέχασα όλα.Έρχεσαι κοντά μου και μου δίνεις ένα χαρτομάντηλο. Εγώ δεν κάνω τίποτα. Σκουπίζεις το μάτι μου με το χαρτομάντηλο και με φιλάς στο μάγουλο. Έπειτα μου δίνεις το χαρτομάντηλο και στέκεσαι δίπλα μου. Ώρα 04:45Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να χορέψουμε ένα ταγκό. Με μουσική τον ήχο της θάλασσας. Ακόμη στέκεσαι δίπλα μου. Δε σου μιλώ, δε μου μιλάς. Έρχεσαι από πίσω μου και μου κλείνεις τα μάτια. Με φιλάς στο λαιμό και φεύγεις.Δεν τρέχω να σε φτάσω. Δεν ανοίγω τα μάτια μου.Αφήνω το χαρτομάντηλο να φύγει..Οι ώρες πέρασαν, ξημέρωσε, αλλά δε σε ξαναείδα.Ο ήλιος βγήκε, οι άνθρωπο πηγαίνουν στις δουλειές τους, όλα γυρίζουν στους αρχικούς τους ρυθμούς.Κανείς δε νοιάζεται για το σκοτάδι και τι έγινε σε αυτό.Κανείς δε νοιάζεται για μια ερωτική στιγμή δυο ανθρώπων...Δυο αντρών...Καλημέρα...