ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με μιά δυσφορία σήμερα απίστευτη. Και δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν δικό μου. Σε λίγες ώρες θα πάω στην δουλειά. Την μισώ την δουλειά μου.Αν και είναι από τους λίγους εργοδότες που πληρώνουν καλά, το κλίμα εκεί μέσα είναι ανυπόφορο. Ποιός θα φάει ποιόν, ένας υπεύθυνος που λέει συνέχεια ψέμματα και σε κάνει να τρέμεις ότι θα χάσεις την δουλειά σου για ψύλλου πήδημα, συνάδελφοι που και καλά προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και από πίσω σου σέρνουν ότι μπορείς να φανταστείς. Πώς έχουμε καταντήσει έτσι? Να έχεις ανάγκη από δουλειά και να τρέμεις να δουλέψεις για το τι θα πούνε? Πώς θα είναι τα κέφια τους? Γιατί ο καθένας έχει τα προβλήματά του δεν λέω αλλά γιατί να ξεσπάμε έτσι ο ένας στον άλλον. Το συμφέρον έχει γίνει πιό ύπουλο. Να προσπαθείς να κάνεις σωστά την δουλειά σου και να μπερδεύονται όλοι στα πόδια σου σαν σωτήρες και δάσκαλοι γιατί ο καθένας νομίζει πως τα ξέρει καλύτερα από τον άλλον κι εσύ νέος να ψαρώνεις γιατί απλά θέλεις να κρατήσεις την δουλειά σου. Και να φτάνεις στο σημείο να λες ε άντε και γα@@@@@ να φύγω γιατί στο τέλος το μισθό θα τον ξοδεύω για ψυχολόγους. Οι δικοί σου να σου λένε κάνε υπομονή ίσως φτιάξουν τα πράγματα. Κι εγώ απλά δεν αντέχω πλέον.Πώς καταντήσαμε έτσι?