ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν άλλο ένα από αυτά τα γεμάτα ανία απογεύματα. Εγώ αγκαλιά με τον υπολογιστή, να "σκοτώνω" την ώρα (μιας και τα όποια λεφτά τα "σκότωσα" πριν καμιά βδομάδα), σερφάροντας στο τίποτα και στο πουθενά και σιγοτραγουδώντας ένα από τα αγαπημένα άσματα της χρονιάς που έφυγε. Και πάνω που ανεβάζω ένταση στη φωνή και είμαι στη φάση που "crawling back to you, never thought of calling when you 've had a few? Cause I always do", ακούω το κινητό να δονείται δίπλα μου. Οι συνειρμοί αυτόματοι. "Ρε λες;", αναρωτιέμαι. Πιέζω τον εαυτό μου να μην κοιτάξει. Προς στιγμήν νιώθω ότι παίζω σε ταινία. Αυτοπαραμυθιάζομαι. Κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιά ανάσα και το σηκώνω. "Ναι;" Σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής. "Ναι;"Πιο έντονα αυτή τη φορά. Τίποτα πάλι."ΝΑΙ;"Τρίτη και τελευταία."Έλα αγόρι μου. Θυμήθηκες να πληρώσεις τα κοινόχρηστα;"Βουβαμάρα."Μ' ακούς;""Ναι ρε μάνα."