ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάτησα την ένδειξη "εξομολογήσου" χωρίς να ξέρω τι ήθελα να γράψω. Το κάνω μερικές φορές. Πάτησα την ένδειξη "εξομολογήσου" και έμεινα να χαζεύω το λευκό πλαίσιο, ανήμπορος να καλουπώσω τις σκέψεις μου. Προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου, απ' όλα όσα το τριβελίζουν. Ν' αφεθώ. Έχω ένα φίλο που το κάνει αυτό. "Αδειάζει" στη στιγμή και κατά βούληση. Τυχερός άνθρωπος. Εγώ δεν μπορώ. Μακάρι να μπορούσα, αλλά δεν.Πάνω που άρχισα να χάνομαι πάλι στις ονειροπολήσεις μου, η οθόνη του υπολογιστή μαύρισε. Αυτόματα ξύπνησα. Επανήλθα στην πραγματικότητα. Κοίταξα το πρόσωπο μου έτσι όπως καθρεφτιζόταν στην οθόνη και είδα κάτι που και πάλι μου φάνηκε δύσκολο να το εκφράσω με λέξεις. Κούνησα το ποντίκι για να επανέλθει η σελίδα των εξομολογήσεων, έκλεισα τα μάτια και πάτησα στην τύχη τρία πλήκτρα. Σα να παίζω πιάνο. Άνοιξα τα μάτια. Μπροστά μου έκανε την εμφάνιση της μία λέξη. Μικρή, απλή, συνηθισμένη και αγγλική (μιας και δεν είχα αλλάξει την γλώσσα πριν γράψω). Sad.Χαμογέλασα. Ήταν τόσο απλό.