14.1.2014 | 18:02
..
σημερα,μετα απο ενα πρωινο που περασα προσπαθωντας ματαια να πιασω φιλικη κουβεντα με παιδια απο τη σχολη, κατεβηκα στο κεντρο της Αθηνας για θεραπεια με ψωνια,οντας καπως στενοχωρημενη,απογοητευμενη απο τον εαυτο μου και πανω απ'ολα νιωθοντας ενα πλασμα τελειως weirdo και ο.τι να ναι. Ειδα τον ηλιο, φιλες να ψωνιζουν και να γελανε, ανθρωπους να ζητιανευουν στο μετρο, αλλους μονους σαν και μενα, και μεσα σε ολη αυτη την μοναξια μου, που βιωνω εντονα τελευταια -αν και δεν ειναι τοσο ρεαλιστικη, εχει μια δοση πλασματικοτητας, σκεφτηκα… ειναι ωραια να ζεις , να προσπαθεις ακομα και αν εισαι μονος..Που ξερεις μπορει να βρεις και αλλους απλα να αργησεις..Γυρισα σπιτι εκανα ενα ζεστο μπανιο, και εβαλα να παιξει μια συλλογη απο χαλαρωτικα κομματια.. Ξαπλωσα στο κρεβατι μου, βρεγμενη ακομη πανω στις πετσετες,γυμνη με αυτη τη δροσεση αισθηση φρεσκαδας στο σωμα μου, εκλεισα τα ματια και τα φωτα και για 10 λεπτα αδειασα το μυαλο μου απο σκεψεις..Ηταν ο.τι καλυτερο! Τωρα σηκωθηκα ανανεωμενη, σε λιγο θα μαζεψω λιγο το σπιτι μου, θα διαβασω και μετα θα δω την ταινια που αφησα χτες βραδυ.Αλλα πριν απο αυτα σκεφτηκα να γραψω αυτη την εξομολογηση για να σας πω, εγω, ενα μαλλον πολυ εσωστεφες και απαισιοδοξο ατομο να ελπιζετε
