3.2.2014 | 01:32
Με σκοτωνεις.
Ποναω καθε φορα που συνειδητοποιω πως ποτε καμια δεν νοιαστηκε οσο νοιαστηκα εγω για αυτην.Ποναω κατι βραδια σαν αυτα.Ποναω πιο πολυ οταν σου μιλαω και ειμαι ακομα ενας φιλος σου.Ποναω που ειμαι μονο φιλος σου.Θελω να σου το πω ξεκαθαρα, αλλα δεν υπαρχει λογος.Ζεις στο παρελθον σου.Ζεις στους χαμενους σου ερωτες.Ζεις για να νοιαζεσαι για ατομα που πλεον δεν νοιαζονται για εσενα οπως νοιαζομαι εγω.Εγω ζω για εκεινη τη στιγμη της απολυτης αγαπης.Εκεινη την αγαπη που κανει τους ανθρωπους να μη νοιαζονται για τον εαυτο τους.Προσπαθω να μη χαραμιζω τη σκεψη μου σε εσενα.Ματαια.Σε νοιαζομαι, ολο και περισσοτερο.Ελπιζω, ολο και περισσοτερο.Δεν θελω να ελπιζω σε εσενα.Δεν θελω να σε αγαπησω.Δεν θελω πληγωθω.Ματαια.Σε νοιαζομαι.Σε σκεφτομαι.Σε εχω αναγκη.Καθε βραδυ ποναω ολο και περισσοτερο γιατι ελπιζω.Καθε που μου μιλας ζωντανευω ξανα.Και ακομα μυριζει το αρωμα σου στο μπουφαν μου.Και ακομα ελπιζω.-Ενας καλλιτεχνης χωρις αγαπη.
